Τον περασμένο Μάρτιο, μέσα σε δύο μέρες, δύο σημαντικότατα προβλήματα της Τουρκίας είχαν θετική έκβαση: Ο ηγέτης του ΡΚΚ Οτσαλάν ζήτησε από τους μαχητές της κουρδικής οργάνωσης να σταματήσουν τον πόλεμο κατά της Τουρκίας και να αποσυρθούν πέραν των συνόρων. Την επομένη, ύστερα από διαμεσολάβηση του προέδρου Ομπάμα, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Νετανιάχου ζήτησε συγνώμη από τον τούρκο ομόλογό του για το μακελειό στο τουρκικό πλοίο «Μαβί Μαρμαρά» ομαλοποιώντας τις σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες. Βέβαια ούτε το κουρδικό επιλύθηκε και μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναθερμανθεί ούτε η πολιτική της Τουρκίας και του Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή είναι δυνατόν να ταυτισθούν.
Πού αποσκοπούν λοιπόν η έκκληση του ηγέτη του ΡΚΚ και η συγνώμη του Ισραηλινού πρωθυπουργού; Να διαμορφώσουν το μεσανατολικό περιβάλλον, ώστε όταν επιχειρηθεί η επίθεση κατά του Ιράν η αποσταθεροποίηση που θα επακολουθήσει να είναι ελεγχόμενη. Διότι στην περίοδο του εγχειρήματος δεν θα πρέπει οι σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ να είναι εχθρικές ώστε να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο. Μέσα σε αυτό το σκηνικό της αποσταθεροποίησης, η διακήρυξη του Οτσαλάν αποκτά τεράστια σημασία για την ασφάλεια της Τουρκίας. Η αποχώρηση του ΡΚΚ απομονώνει το κουρδικό κίνημα της Συρίας και του Ιράν, διασπά τη συνοχή του και εκμηδενίζει τη δυναμική του συνολικά.
Είναι προφανές από τις εξελίξεις με επίκεντρο τη Συρία ότι η Ουάσινγκτον επιχειρεί να αποκόψει τη Τεχεράνη από όλα τα ερείσματά της στην ευρύτερη περιοχή για να μην έχει τη δυνατότητα του αντιπερισπασμού ώστε να εξαναγκασθεί να συμβιβασθεί με τις επιταγές της Δύσης ή να υποκύψει στρατιωτικά. Αυτό θα επιτευχθεί με την κατάρρευση του καθεστώτος Άσσαντ διότι θα απομονώσει τη Χεζμπολάχ και τις ένοπλες παλαιστινιακές οργανώσεις Χαμάς και Τζιχάντ αφού ο εφοδιασμός τους θα είναι δυσχερής έως αδύνατος. Σε αυτή την περίπτωση η «προστασία» του παλαιστινιακού λαού θα περιέλθει από το Ιράν στη Τουρκία η οποία θα προωθήσει την επίλυσή του παλαιστινιακού προβλήματος στα πλαίσια της επιθυμητής τάξης πραγμάτων στην Μ. Ανατολή. Σαφέστατα λοιπόν το Ιράν και όχι η Τουρκία, αποτελεί τον πλέον αξιόπιστο σύμμαχο των Παλαιστινίων.
Μάλιστα οι εξελίξεις θα πρέπει να επισπευσθούν. Διότι τα σύνορα των κρατών της επίμαχης περιοχής χαράχτηκαν μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με κριτήριο τα συμφέροντα των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το θρησκευτικό δόγμα και η καταγωγή των λαών εγκλωβίζοντας θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές. Γιαυτό μια εμφύλια σύγκρουση απελευθερώνει τα κοινά χαρακτηριστικά πολυπληθών ομάδων της ευρύτερης περιοχής τις οποίες ενοποιεί, καταργώντας τα σύνορα των κρατών και απειλώντας να προσλάβει περιφερειακό χαρακτήρα και να καταστεί ανεξέλεγκτη.
Επομένως τα πάντα στοχεύουν το Ιράν. Εύλογα όμως διερωτώμεθα: Ποιο κράτος τελικά τρομοκρατεί τη Μ. Ανατολή; Το Ιράν, που υπερασπίζεται το κυριαρχικό του δικαίωμα να μην υποταχθεί στις επιταγές της Δύσης ή το Ισραήλ που επιτίθεται κατά το δοκούν στον Λίβανο, στη Γάζα, στη Συρία περιφρονώντας το Διεθνές Δίκαιο; Και πώς είναι δυνατόν η χώρα μας –όπως και η Κύπρος- η οποία προβάλλει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις το Διεθνές Δίκαιο ως την κόκκινη γραμμή, να συμμαχεί με ένα κράτος που καταπατεί τη διεθνή νομιμότητα; Ποια μπορεί να είναι τα όρια μιας τέτοιας συμμαχίας και ποιες οι υποχρεώσεις μας απέναντι σε έναν τέτοιο σύμμαχο;
του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου