Η εξάρτηση της Κίνας από το πετρέλαιο που διαπραγματεύεται παγκοσμίως, έχει αυξηθεί δραματικά την τελευταία δεκαετία, ενώ αυτή της Αμερικής έχει μειωθεί. Και οι δύο τάσεις φαίνεται ότι θα συνεχιστούν. Η διατήρηση σταθερών εξαγωγών του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής είναι μια μεγάλη στρατηγική ανησυχία για το Πεκίνο, ωστόσο η Ουάσιγκτον παραμένει ο εγγυητής της ασφάλειας στον Κόλπο. Θα μπορούσε η Κίνα να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ σε αυτόν τον ρόλο; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα εξαρτάται από τρεις παράγοντες: την προθυμία του Πεκίνου να εξασφαλίσει τον Κόλπο, την ικανότητα του κινεζικού στρατού να το κάνει, και την πιθανότητα ότι μια εξαρτώμενη πετρελαϊκά Αμερική θα έχανε το ενδιαφέρον της στο να ενεργεί ως εγγυητής.
Εάν οι ΗΠΑ υπαναχωρήσουν από τον Κόλπο προτού βρεθεί εναλλακτική αρχιτεκτονική για την ασφάλεια, η Κίνα δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να προσπαθήσει να καλύψει το κενό. Σε αυτό το σενάριο, το Πεκίνο θα αυξήσει τις επενδύσεις του στη ναυτική ισχύ και σε άλλες τέτοιες ικανότητες, και θα ενισχύσει την διπλωματική της ενασχόληση στην περιοχή. Είναι πιθανό μια Κίνα, υποχρεωμένη να παίξει έναν ενεργό ρόλο στην εξασφάλιση της πετρελαϊκής παραγωγής της Μέσης Ανατολής και στις εξαγωγές, θα απαιτήσει και την στρατιωτική ικανότητα να γίνει αυτό σε κάποια χρόνια, αντί για δεκαετίες. Το κεφάλαιο του Pierre Noel στην Ασφάλεια της Μέσης Ανατολής, επικεντρώνεται στο ζήτημα του εάν η πετρελαϊκή ανεξαρτησία θα οδηγήσει τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τις δεσμεύσεις τους για την ασφάλεια στην περιοχή.
Βρίσκεται σε εξέλιξη μια σημαντική αλλαγή στην γεωγραφία του παγκόσμιου εμπορίου πετρελαίου. Λόγω της αυξημένης παραγωγής και της στάσιμης κατανάλωσης, οι αμερικανικές εισαγωγές πετρελαίου έχουν υποχωρήσει σταδιακά από το 2007, σε μια αντιστροφή των μακροχρόνιων τάσεων. Ταυτόχρονα, υπήρξε μια άνθιση στην κατανάλωση πετρελαίου και στις εισαγωγές από την Ασία. Οι κινεζικές πετρελαϊκές εισαγωγές είναι σχεδόν τόσο μεγάλες όσο αυτές της Αμερικής, και αυξάνονται περισσότερο από 10% ετησίως, ενώ καλύπτουν το 60% της εσωτερικής κατανάλωσης. Στο διάστημα 2002-2012, η Κίνα αντιστοιχούσε σε λίγο κάτω του 50% της αύξησης στην παγκόσμια κατανάλωση πετρελαίου (ή σχεδόν 75% σε συνδυασμό με την Ινδία και τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας), σε σχέση με το -30% για την ΕΕ και τις ΗΠΑ μαζί. Το επίκεντρο του παγκόσμιου εμπορίου πετρελαίου κινείται ταχύτατα από τον Ατλαντικό στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, και μένει να δούμε πώς αυτή η αλλαγή θα επηρεάσει τη στρατηγική.
Του Pierre Noel
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://www.iiss.org/en/manama%20voices/blogsections/2014-b2cd/md-book-11securing-middle-east-oil-79d1
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου