Η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε. ευνοεί σκανδαλωδώς τις μεγάλες επενδυτικές επιχειρήσεις, συρρικνώνει τις μικρές αγροκαλλιέργειες, εμποδίζει την είσοδο νέων αγροτών στο γεωργικό τομέα και πλήττει τη διατροφική ανεξαρτησία της Ευρώπης (φωτ. Reuters)Ετσι, το 3% του συνόλου των ιδιοκτητών γης στην Ευρώπη κατέχει ήδη πάνω από τη μισή καλλιεργήσιμη γη της Γηραιάς Ηπείρου. Και οι περισσότεροι αυτού του 3% είναι κινεζικές επενδύσεις ή μεσανατολικά αντισταθμιστικά κεφάλαια υψηλού κινδύνου (τα γνωστά μας hedge funds). Πρόκειται για μια «τριτοκοσμικοποίηση» της Ευρώπης, με μεθόδους αντίστοιχες με εκείνες που εφαρμόζονται στη Βραζιλία, την Κολομβία ή τις Φιλιππίνες. Και κανείς δεν θα το έπαιρνε χαμπάρι αν δεν υπήρχε ο διαρκώς εντεινόμενος αγροτοκοινωνικός ακτιβισμός.
Την περασμένη εβδομάδα αυτός ο ακτιβισμός τίμησε τους αγώνες του σε όλο τον κόσμο γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα Αγροτικών Αγώνων και δημοσιοποιώντας μια συγκλονιστική έκθεση που συνέταξαν 25 εμπειρογνώμονες από 11 χώρες για την υπερσυγκέντρωση και την υφαρπαγή γης, που αναφέρεται παραπάνω. Μια υπόθεση που, με τη στήριξη της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε., ευνοεί σκανδαλωδώς τις μεγάλες επενδυτικές επιχειρήσεις, συρρικνώνει τις μικρές αγροκαλλιέργειες, εμποδίζει την είσοδο νέων αγροτών στο γεωργικό τομέα και πλήττει τη διατροφική ανεξαρτησία της Ευρώπης.
Η χαμένη γη παραδίδεται στα χέρια της αδηφάγου εξορυκτικής βιομηχανίας, της αστικής επέκτασης, των κτηματομεσιτικών συμφερόντων και της τουριστικής αξιοποίησης. Η επέλαση αυτή εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση στην Ισπανία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία και την Αυστρία ως επενδυτική δραστηριότητα με αδιαφανείς διαδικασίες, ενώ σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Σερβία και η Ουκρανία εκδηλώνεται ως προκλητική υφαρπαγή γης. Χώρες όπως η Ελλάδα δεν απουσιάζουν από τη λίστα της «τριτοκοσμικοποίησης» της γης της, με δραστηριότητες εξορυκτικές ή τουριστικής εκμετάλλευσης.
Ενθαρρυντικό -αλλά όχι αρκετό για να ανακόψει αυτή την τραγική εξέλιξη- είναι το γεγονός ότι υπάρχει αντίσταση από μέρους των αγροτοκοινωνικών ακτιβιστών. Που, αντιγράφοντας τις δοκιμασμένες μεθόδους των αντίστοιχων λατινοαμερικανικών αγροτικών κινημάτων, προχωρούν σε καταλήψεις αγροτικών περιοχών (όπως στην Ανδαλουσία, στη Βιέννη, στη νότια Γαλλία και στη Σαρδηνία) ή σε πρακτικές αυτοδιαχειριζόμενων αγροτικών κοινοτήτων.
Ο «Δρόμος των Αγροτών»
Πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει το διεθνές αγροτικό κίνημα της Via Campesina (Δρόμος των Αγροτών), που μάχεται «για να ξαναγίνει η γη δημόσιο αγαθό και να διευκολυνθεί η πρόσβαση σε κείνους που τη δουλεύουν».
Οι ακτιβιστές του Via Campesina είναι αισιόδοξοι καταμετρώντας τις εκατοντάδες πρωτοβουλίες αγροτοοικολογικής καλλιέργειας γης τόσο σε αστικές όσο και σε πιο απομακρυσμένες περιοχές, αλλά και τις δράσεις «χιλιάδων διαδηλωτών που διαμαρτύρονται έμπρακτα κατά συγκεκριμένων αναπτυξιακών προγραμμάτων, όπως είναι η δημιουργία καταστροφικών εξορυκτικών επιχειρήσεων, αεροδρομίων, μεγάλων εμπορικών κέντρων ή ρυπογόνων βιομηχανικών εγκαταστάσεων». Με τον ευγενή στόχο να επιστρέψει η γη στα εργατικά χέρια και τον έλεγχο της κοινωνίας, ο αγροτοκοινωνικός ακτιβισμός ανθοφορεί στις ταραγμένες μέρες μας, κόντρα στα ψυχρά μέτωπα των διεθνών διαπλεκόμενων επενδυτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου