Σε λάθος βάση η συζήτηση για εξοπλισμό των Συρίων

Η Ευρώπη διχάζεται ολοένα και περισσότερο μεταξύ εκείνων που τάσσονται υπέρ του εξοπλισμού των ανταρτών της Συρίας και των πολέμιων της ιδέας αυτής. Ωστόσο, παρά την ευρύτερη αβεβαιότητα για το βάσιμο ή μη της παροχής στρατιωτικής υποστήριξης (εγώ είμαι εναντίον), θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι, για τους ευρωπαϊκούς φορείς, αυτή είναι μια συζήτηση σε εντελώς λάθος βάση.
Με απλά λόγια, ακόμα και αν η Ευρώπη αποφασίσει να τερματίσει το εμπάργκο τον Μάιο και να παράσχει τη θανατηφόρα βοήθεια, η βοήθειά της θα παραμείνει τόσο περιορισμένη που δε θα έχει κάποια επίπτωση στη μετατόπιση της ισορροπίας των χερσαίων δυνάμεων ή νοοτροπία του Assad. Η εγγενής προσοχή, καθώς και η τακτική αποστροφής του κινδύνου της Ευρώπης για το θέμα σημαίνει ότι τα όπλα που θα παράσχει θα είναι αναπόφευκτα εξαιρετικά περιορισμένα σε αριθμό, με στόχο την αποφυγή των κινδύνων που συνδέονται με το εάν αυτά πέσουν σε λάθος χέρια ή στραφούν προς τους περιφερειακούς συμμάχους. Ωστόσο, δεδομένης της μεγάλης στρατιωτικής δύναμης του καθεστώτος, η όποια ουσιαστική στήριξη στον τομέα του εξοπλισμού απαιτεί την παροχή όπλων που θα μπορούν να καταρρίψουν μαχητικά αεροσκάφη και να προκαλέσουν ζημιές στις θέσεις του βαρέως πυροβολικού, πράγματα τα οποία η Ευρώπη είναι απίθανο να προσφέρει ακόμη κι αν συμφωνήσει στην παροχή της όποιας ενίσχυσης. Και ως εκ τούτου, ούτε αυτή η ενίσχυση θα είναι αρκετά ελκυστική για να ενισχύσει τους μετριοπαθείς έναντι των ριζοσπαστικών, που αποτελεί  μια άλλη, αν και απίθανη, φιλοδοξία του Λονδίνου και το Παρισιού, των κυρίων υποστηρικτών της ευρωπαϊκής ένοπλης υποστήριξης.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αξίζει να αναρωτηθούμε κατά πόσον οι ευρωπαϊκοί φορείς χάραξης πολιτικής θα πρέπει να εστιάζουν την προσοχή τους σε μια προσέγγιση με την οποία θα παραμείνουν περιθωριακοί παίκτες ανεξάρτητα από την απόφαση που θα λάβουν το Μάιο, κυρίως αφού άλλοι διεθνείς παράγοντες παρέχουν ήδη μεγάλη ενίσχυση. Το κεφάλαιο της Ευρώπης στη σύγκρουση στη Συρία είναι ήδη μικρό, στην καλύτερη περίπτωση, αλλά όταν αναπτυχθεί θα πρέπει ασφαλώς να γίνει σε περιοχές όπου η Ευρώπη είναι πραγματικά πρόθυμη να δεσμευτεί στο να κάνει μια σημαντική διαφορά.

Το κείμενο αυτό δεν έχει ως στόχο να υποστηρίξει τον μη εξοπλισμό των ανταρτών (αν και θα το κάνουμε και αυτό σε ένα προσεχές σημείωμα όπου θα θέσουμε τα επιχειρήματά μας ότι μια πιο ενεργή και λιγότερη μηδενικού αθροίσματος, διπλωματία που εμπλέκει όλους τους καίριους παράγοντες, κυρίως το Ιράν, εξακολουθεί να είναι το καλύτερο μέσο για την αποκλιμάκωση της κατάστασης), αλλά απλώς να δηλώσει ότι η οποιαδήποτε πιθανή ευρωπαϊκή στρατιωτική βοήθεια είναι πιθανό να έχει μικρή έως και καθόλου επίδραση στις χερσαίες δυνάμεις.

Του Julien Barnes-Dacey

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://ecfr.eu/blog/entry/a_false_debate_about_arming_syrias_rebels