Τα μέλη του βρετανικού κοινοβουλίου εξέπληξαν ακόμη και τους εαυτούς τους με την βαρυσήμαντη ψηφοφορία με την οποία σταμάτησαν την κυβέρνηση από το να λάβει στρατιωτική δράση εναντίον του συριακού καθεστώτος. Η ήττα με 285 έναντι 272 ψήφων ήταν ένα σημαντικό πλήγμα στον David Cameron, τον πρωθυπουργό, ο οποίος υπήρξε πιο ενεργός από τους παγκόσμιους ηγέτες στο να επιδιώκει διεθνή δράση για τη συριακή σύγκρουση.
Στα μάτια πολλών Βρετανών πολιτών, η σημασία της απόφασης της Βουλής των Κοινοτήτων θα είναι ότι για πρώτη φορά, το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θα αποτελέσει το δεξί χέρι της Αμερικής, δίνοντας κάλυψη στην Ουάσιγκτον καθώς ξεκινά σε μια ακόμη επικίνδυνη στρατιωτική περιπέτεια. Για αρκετούς, αυτό αποτελεί εν μέρει μια «πληρωμή» για τις αδικίες που θεωρείται ευρέως ότι συνέβησαν στον πόλεμο του Ιράκ, όταν ο Tony Blair φάνηκε να έχει ακολουθήσει δουλικά τον George W. Bush, να έχει διαμορφώσει τις πληροφορίες για να ταιριάζουν με το σκοπό του, και να έχει εγκαταλείψει την ευκαιρία να ασκήσει μια ήπια επιρροή- με καταστροφικές συνέπειες. Όπως επισήμανε ο Philip Hammond, υφυπουργός Άμυνας: «Υπάρχει ένα βαθύ πηγάδι καχυποψίας σχετικά με την στρατιωτική εμπλοκή στη Μέση Ανατολή, που προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από τις εμπειρίες του Ιράκ».
Η ειρωνεία είναι ότι σε αυτή την περίπτωση, ο Cameron ήταν αυτός (με το Γάλλο πρόεδρο Francois Hollande) που αναζητούσαν δράση και ο πρόεδρος Obama που ήταν εξαιρετικά απρόθυμος να έρθει σε οποιαδήποτε οριστική θέση. Πραγματικά, ο Obama έχει φροντίσει να υποβαθμίσει τη δράση που είναι πιθανό να αναλάβει, δηλώνοντας ότι θα είναι απλώς κάποιες βολές για να αποθαρρύνει τη μελλοντική χρήση χημικών όπλων και όχι μια προσπάθεια να παρέμβει στη σύγκρουση. Η θέση αυτή φαίνεται να είναι αποδεκτή από πολλούς σοβαρούς Αμερικανούς, αν και οι ξένοι μπορεί να δηλώσουν ότι ο καθορισμός της δράσης ως μια απλή χειρονομία, θα της στερούσε σχεδόν κάθε νόημα, και πάλι όμως, διακινδυνεύοντας απρόβλεπτες συνέπειες.
Η ψηφοφορία στη βρετανική βουλή υπογράμμισε την απουσία καλών επιλογών για τη Δύση στην προσπάθειά της να απαντήσει στα γεγονότα στη Συρία. Σαφώς, οι βουλευτές που ψήφισαν κατά της κυβέρνησης, σε καμία περίπτωση δεν επιδοκιμάζουν τη χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς Assad. Αλλά εκφράζουν τις αμφιβολίες, που επηρεάστηκαν από το Ιράκ, για τις εκθέσεις των υπηρεσιών πληροφοριών που παρουσιάστηκαν σε αυτούς. Αντιδρούσαν στο να οδηγηθούν σε μια ταχεία δράση ενώ οι επιθεωρητές του ΟΗΕ εργαζόταν ακόμη στη Συρία, άλλος ένας παραλληλισμός με το Ιράκ. Και εξέφραζαν αμφιβολίες ότι οι πυραυλικές επιθέσεις που προβλεπόταν, θα είχαν οποιαδήποτε χρήσιμη επίδραση, καθώς και την ανησυχία σχετικά με το ενδεχόμενο κλιμάκωσης. Αυτές οι ανησυχίες εκφράζονται επίσης και στην Αμερική, αλλά στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι αδύνατο να διαχωριστούν από το Ιράκ.
Ο Cameron υποτίμησε την «κληρονομιά» του Ιράκ και τη βαθιά απογοήτευση με την στρατιωτική επέμβαση μετά από τις συγκρούσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Το εάν αυτό θα του κοστίσει πολιτικά, εξαρτάται σε κάποιο βαθμό από την αντίδραση εντός του δικού του Συντηρητικού κόμματος, το οποίο μπορεί να το εκλάβει ως αποτέλεσμα πολιτικής ανικανότητας. Τριάντα Συντηρητικού βουλευτές ψήφισαν κατά της κυβέρνησης. Η θέση της κυβέρνησης δεν υπήρξε ισχυρή από τις εκλογές του 2010, τις οποίες πολλά μέλη του κόμματος πίστευαν ότι θα έπρεπε να τις έχει κερδίσει ξεκάθαρα αντί να υποχρεωθεί σε ένα συνασπισμό με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Ωστόσο, με την οικονομία τώρα να ανακάμπτει ύστερα από χρόνια δημοσιονομικής λιτότητας, θα αποτελούσε έκπληξη εάν ανατρεπόταν.
Η πραγματική έκπληξη έρχεται από τον Ed Miliband, τον ηγέτη των Εργατικών, τα διαπιστευτήρια του οποίου ως μελλοντικού πρωθυπουργού δεν ήταν μέχρι σήμερα πειστικά. Αρχικά άφησε να εννοηθεί ότι θα υποστήριζε τις επιθέσεις, αλλά τότε ζήτησε να πατήσουν «φρένο», επιδιώκοντας έναν «οδικό χάρτη» προς τη δράση. Αυτό ανάγκασε τον Cameron, ο οποίος είχε συγκαλέσει εκτάκτως το κοινοβούλιο από τις θερινές διακοπές για να λάβει μια γρήγορη έγκριση για τις επιθέσεις, να υποβαθμίσει την κίνηση έτσι ώστε να χρειαζόταν μια περαιτέρω ψηφοφορία για τη δράση.
Η εμφάνιση του Miliband στη συζήτηση δεν πιστεύεται ότι ήταν και η καλύτερη. Παρόλα αυτά, ξύπνησε το επόμενο πρωί ως τον άνθρωπο που κατάφερε να «αποφύγει» την κυβέρνηση και να καταγάγει μια απίθανη νίκη. Για τον Nick Clegg, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του οποίου το Φιλελεύθερο Κόμμα ήταν εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, εμφάνισε άλλη μία από τις ακροβασίες που συνήθως συνοδεύουν το συνασπισμό: ο ίδιος υποστήριξε τον Cameron αλλά πολλοί από τους βουλευτές του είτε απείχαν είτε ψήφισαν κατά.
Τέλος, που αφήνει όλο αυτό το Ηνωμένο Βασίλειο σε διεθνές επίπεδο; Η Ουάσιγκτον ήδη δίνει ηχηρές διαβεβαιώσεις ότι παραμένει ένας ισχυρός σύμμαχος, και αναμφισβήτητα αυτό είναι αλήθεια. Στο μέλλον, οι κυβερνήσεις θα χρειάζεται να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στις κοινοβουλευτικές ανησυχίες. Αλλά εάν αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια καλύτερα θεμελιωμένη, πιο ανεξάρτητη φωνή, το Ηνωμένο Βασίλειο ίσως να είναι ένας πιο αποτελεσματικός φίλος.
Του Alexander Nicoll
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://www.iiss.org/en/iiss%20voices/blogsections/iiss-voices-2013-1e35/august-f067/uk-vote-underlines-lack-of-good-options-on-syria-6100
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου