Πώς το ‘λεγες δύσμοιρε Κοέλιο στον Αλχημιστή; «Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις…». Τρίχες κατσαρές, θα απαντήσω στο γκομενίστικο θέσφατο του στοχαστή, προσθέτοντας ότι το αξίωμα τούτο δεν πιάνει φράγκο τσακιστό στην Ελλάδα. Εδώ είναι Βαλκάνια αγαπητέ. Εδώ χρωστάμε της Μερκελούς, τα αντεροσύκωτά μας. «Εδώ, όταν θες κάτι πολύ, ολόκληρη η διεθνής τοκογλυφία συνωμοτεί για να στο στερήσει». Ή αν προτιμάς «Εδώ, όταν θες κάτι πολύ, ξηγιέται ο Τόμσεν δωρεά οργάνων, δίνοντάς σου απλόχερα από τα τρία το μακρύτερο, το πιο επιμηκυμένο. Δάνειο, βεβαίως βεβαίως…».
Από την άλλη, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να τρώει αμάσητο το παραμύθι με τους κακούς Αγγλοσάξονες και εξοργίζομαι. Ζοχαδιάζομαι τα μάλα σε λέω. Με μια ματιά στην εγχώρια σαπίλα, φοράω στον Τόμσεν φωτοστέφανο και πηγαίνω εθελοντικά για κοινωφελή εργασία ως μπάτλερ, λαντζιέρης, ντι τζέι, τα πάντα όλα, στο σπίτι του γερο – Σόιμπλε.
Κάνω φιλότιμες προσπάθειες να πεισθώ ότι υπάρχει πάτος στο μαμοβάρελο, ότι αχνοφαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Και τσουπ. Όλο κάτι γίνεται και με προσγειώνει άτσαλα, υπενθυμίζοντάς μου με τρόπο εμφατικό ότι το φως που έβλεπα δεν ήταν η λυτρωτική έξοδος, αλλά του θανάτου μας η αμαξοστοιχία. Που οδεύει με δρασκελιές απάνω ξαπάνω στο ταλαίπωρο, χρεοκοπημένο αξιακά κορμί μας.
Όσο και να αυθυποβάλλομαι πια, θεραπεία δε βρίσκω. Ο ασθενής θα πεθάνει. Κι αν κάποιος πιστεύει το αντίθετο στην αναξιοπρεπή χώρα των Βαγγέληδων, εδώ είμαι να ακούσω τα μπινελίκια και τα επιχειρήματά του.
Βαγγέλης νούμερο 1, ο πρόεδρος της Βουλής: Η ιστορία του γνωστή και μη εξαιρετέα. Εν τάχει: Κουμπάριασε με ένα εκ των αρχιλαμόγιων της μεταπολίτευσης χωρίς να ξέρει τίποτα ο καψερός. Παρότι οικογενειακώς «έπαιζαν φάπες» οι δύο φαμίλιες μεταξύ τους, ο Βάγγος μας ποτέ δεν αντιλήφθηκε το ποιόν του ανθρώπου που, με επαναλαμβανόμενες κομπίνες, έβαλε μέσα το δημόσιο κάτι ψωροεκατομμυριάκια γιούρο. Και ποιοι είμεθα εμείς οι ασήμαντοι που θα τον χλευάσουμε;
Επιπρόσθετα, όμως ,στα ψιλά πέρασε η έντονη φημολογία ότι ο Βάγγος, οι Βουλγαράκηδες και οι Λιάπηδες με πράξεις ποινικά κολάσιμες μας κόστισαν καμιά δεκαριά ψωροδις και βύθισαν ακόμη πιο βαθειά μες τα σκατά το ανύπαρκτο μέλλον μας.
Αντίθετα με μια πανέξυπνη, σχεδόν σατανική σε σύλληψη, μπρουτάλ επικοινωνιακή ντρίπλα του Βαγγέλα, όλοι ξεχάσαμε συλλήβδην τον βρώμικο χορό των δισ. Και ασχοληθήκαμε μαζικά στις καφετέριες με το αν ο Προκόπης θα επιλέξει, την προσφάτως καταδικασμένη από τον μητροπολίτη Πειραιώς πεολειχία, για τον ίδιο τον προικισμένο Βαγγέλη ή για τον Χατζηνικολάου…
Πάντως Βαγγέλη μου, αν καταδίκαζαν τον κουμπάρο μου για τα μισά από αυτά που τσάκωσαν το δικό σου χωρίς να έχω πάρει πρέφα τίποτα, θα ζήταγα δημόσια να δικαστώ σε δικαστήριο κρετίνων για εσχάτη βλακεία και ανεπάρκεια…
Βαγγέλης νούμερο 2, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ: Τι να πει κανείς για αυτόν τον ογκόλιθο της πολιτικής ζωής, για τον «πατέρα» του νόμου περί ευθύνης υπουργών, για τον εμπνευστή του ανεκδιήγητου εκβιαστικού χαρατσίου στα σπίτια μας, για τον πάλαι ποτέ ευεργέτη της φτωχομάνας Σαλονίκης και όποιου πρόφερε το «λου» με «λλλου» και «καθάριζε» με τη λέξη «κασέρι» για όλα σχεδόν τα τυριά εκτός της φέτας;
Η ιστορία γνωστή. Ο τροφαντός Βάγγος είχε στην κατοχή του εδώ και κάτι δεκάδες μήνες μια λίστα με αποστολέα τη Λαγκάρντ που εμπεριείχε ονόματα ύποπτων Έλλήνων μεγαλοκαταθετών σε τράπεζες του εξωτερικού. Η λίστα έγινε αβαβά από τον μαέστρο της κάλυψης απόκρυψης, από το σύγχρονο Κόπερφιλντ της πολιτικής ιντελιγκέντσιας. «Λόγω παρεξήγησης βρε κουτά», διαμηνύουν οι κύκλοι του πολιτικού παχύδερμου. Αποτέλεσμα; Ατιμωρησία και άγιος ο Θεός. Και χασούρα, μεγάλη χασούρα για τα δημόσια ταμεία, για τα παιδιά μας, για το όποιο μέλλον τους.
Πάντως Βαγγέλη μου, ως έγκριτος νομικός θα γνωρίζεις καλά ότι ο αυτόπτης μάρτυρας σε φόνο που κάνει γαργάρα το φόνο, δικάζεται. Μα τι λέω ο κουτός; Τα δικαστήρια είναι για τους χρεοφειλέτες – γατάκια των δύο χιλιάδων ευρώ. Εσύ με το νόμο σου περί (μη) ευθύνης υπουργών δεν διατρέχεις τέτοιο ποταπό κίνδυνο. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Γατόνι.
Η Ελλάδα των Βαγγέληδων είναι καταδικασμένη σε αιώνιο βράσιμο στα καζάνια της κολάσεως. Και ο μεγάλος Δάντης έλεγε ότι «οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση είναι κρατημένες γι’ αυτούς που σε καιρούς μεγάλης ηθικής κρίσης, διατηρούν ουδέτερη στάση».
Εμείς τί στάση θα κρατήσουμε Έλληνες; Θα αντιδράσουμε ή θα συνεχίσουμε την αφορισμένη πεολειχία στους κάθε λογής Βαγγέληδες..;
Follow on twitter: @AlexisPolitis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου