Η Ελλάδα διαθέτει σημαντική γεωστρατηγική θέση, πλούσιους πόρους, εξαιρετικό επιστημονικό, τεχνικό και στελεχιακό δυναμικό και πολύ σημαντικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Αν αξιοποιούσε όλα αυτά και τις μεγάλες ευκαιρίες των τελευταίων δεκαετιών, όπως η ένταξη στην ΕΕ, το άνοιγμα των αγορών της Μεσογείου και της Ασίας και η άνοδος της παγκόσμιας οικονομίας, θα μπορούσε να γίνει μια χώρα ισχυρή και πρότυπο στην οικονομία, στο κοινωνικό κράτος, στην παιδεία, στην δημοκρατία και στον πολιτισμό. Αντί αυτού φθάσαμε στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και εθνική χρεοκοπία και καταντήσαμε παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγή.
Η τραγική αυτή θέση, που εύχομαι να μη χειροτερεύσει, δεν οφείλεται τόσο στην παγκόσμια και Ευρωπαϊκή κρίση, όσο στα πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα που έγιναν κατά της χώρας από συγκεκριμένους κυβερνώντες, δημόσιους λειτουργούς και ένα μικρό ποσοστό πολιτών, Για παράδειγμα, αν οι κυβερνήσεις είχαν φροντίσει να έχουν μειώσει μόνο κατά το ήμισυ τη φοροδιαφυγή, τη δασμοδιαφυγή, την εισφροδιαφυγή, τη διαφθορά και την αλόγιστη σπατάλη, το έλλειμμα θα ήταν τουλάχιστον 12 δις μικρότερο ετησίως και συνολικά για την προηγούμενη δεκαπενταετία περίπου 180 δις λιγότερο. Έτσι, το χρέος το 2009 δεν θα ξεπερνούσε τα 120 δις ή το 60% περίπου του ΑΕΠ. Δηλαδή, μόνο με μια τέτοια πολιτική, η Ελλάδα θα ήταν η πιο υγιείς δημοσιονομικά χώρα. Αυτό όπως και άλλες σωστές πολιτικές ήταν γνωστές και εύκολα εφικτές. Δεν εφαρμόσθηκαν όμως είτε λόγω δόλου (π.χ. ψηφοθηρία, πλουτισμός), είτε λόγω αμέλειας, είτε λόγω παράβασης καθήκοντος. Συνεπώς οι υπεύθυνοι έχουν ποινική ευθύνη.
Εκτός αυτών, έγιναν και πολλά άλλα εγκλήματα κατά της χώρας όπως η απάτη του χρηματιστηρίου, η κατασπατάληση των κοινωτικών πόρων και επιδοτήσεων, οι μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων, της Siemens και πολλών άλλων προμηθειών, τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι, τα Ολυμπιακά Ακίνητα που σχεδιάσθηκαν αλόγιστα και μένουν εγκαταλειμμένα και λεηλατημένα, οι νόμοι που ψηφίσθηκαν για τις οff shore εταιρείες, ΑΕΙ και ΤΕΙ που ιδρύθηκαν για «ρουσφετολογικούς» λόγους. Εγκληματική πράξη είναι και η δυσφήμιση της χώρας και των πολιτών από τον πρώην πρωθυπουργό και κυβερνητικά στελέχη που δήλωναν δημοσίως εντός και εκτός χώρας ότι είμαστε διεφθαρμένοι και «όλοι μαζί τα φάγαμε». Εθνικό έγκλημα που φθάνει ίσως στα όρια της εθνικής προδοσίας, είτε λόγω δόλου είτε λόγω αμέλειας, είναι και η προσφυγή στο ΔΝΤ αφού δεν υπήρχε κανένας λόγος να μετατραπεί η κρίση ελλείμματος σε κρίση χρέους αν η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είχαν κάνει πράξη τα αυτονόητα στα οποία από τις αρχές του 2009 έχω αναφερθεί σε αρκετά άρθρα μου.
Για πολλά εγκλήματα τεράστια ευθύνη για συγκάλυψη ή παράβαση καθήκοντος έχουν και τα στελέχη της Τράπεζας της Ελλάδος αφού όφειλαν με βάση το νομικό πλαίσιο και το καταστατικό της να παρέμβουν σε αρκετές περιπτώσεις είτε προληπτικά, είτε κατασταλτικά, είτε ενημερώνοντας τους πολίτες για τους κινδύνους και τις συνέπειες των αλόγιστων και εγκλητικών πολιτικών πράξεων των κυβερνήσεων, των δημοσίων λειτουργών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος (π.χ. Όμιλος Ασπις, δάνεια στα κόμματα, έξοδος μαύρου και αφορολόγητου χρήματος από τη χώρα).
Αν λοιπόν αυτά τα εγκλήματα ήταν η κύρια αίτια της χρεοκοπίας και της τραγικής μας θέσης, τότε δεν μπορούμε να ελπίζουμε για ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς την παραδειγματική τιμωρία των υπεύθυνων και την ανελέητη εξαφάνιση της κόπρους του Αυγείου. Δυστυχώς, δεν υπάρχει λύτρωση χωρίς κάθαρση και τιμωρία. Οι πολίτες δεν πρόκειται να εμπιστευθούν καμία κυβέρνηση και δεν θα στρατευθούν σε ένα όραμα και εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που θα προβλέπει ριζικές αλλαγές παντού, αν δεν πεισθούν με πράξεις και αποτελέσματα στην πάταξη της διαφθοράς και της παρανομίας. Συνεπώς, η τιμωρία των όσων με τις αποφάσεις και τις πράξεις τους οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, δεν είναι ζήτημα εκδίκησης αλλά δικαιοσύνης και κυρίως αποτελεσματικότητας των αλλαγών που απαιτούνται για την έξοδο από την κρίση και την ανασυγκρότηση της χώρας. Μέθοδοι, διαδικασίες και τρόποι να εντοπισθεί, τουλάχιστον, ένα σημαντικό ποσοστό των υπευθύνων υπάρχουν πολλές, ταχύτατες και αποτελεσματικές στα πλαίσια του συντάγματος. Άλλωστε δεν χρειάζεται ν’ αποδειχθεί δόλος. Αρκεί η αμέλεια και η παράβαση καθήκοντος για την ουσιαστική έστω και συμβολική καταδίκη.
Δυστυχώς, αυτό το τεράστιο εθνικό ζήτημα δεν υπάρχει ως προτεραιότητα στο κατεστημένο πολιτικό σύστημα για τους ευνόητους λόγους. Αντίθετα συνεχίζουν τη συγκάλυψη και την ατιμωρησία με νόμους που φρόντισαν να φτιάξουν και το θέατρο των εξεταστικών επιτροπών και των πειθαρχικών συμβουλίων στο Δημόσιο που έμαθαν να παίζουν πολύ καλά για δεκαετίες. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ελπίδα για μια επιχείρηση, «καθαρά χέρια», ούτε από το κατεστημένο της Δικαιοσύνης. Μόνη ελπίδα είμαστε εμείς οι πολίτες. Ως κοινωνία οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε αυτή την επιτακτική αναγκαιότητα και ν’ απαιτήσουμε στα πλαίσια του συντάγματος κάθαρση και τιμωρία εδώ και τώρα και παντού. Αν αυτό δεν το κάνουμε τότε οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί των εγκλημάτων, όπως και στο παρελθόν, θα συνεχίσουν να εξουσιάζουν, να πλουτίζουν απροκάλυπτα, να ζουν προκλητικά, να αποθησαυρίζουν των ιδρώτα των έντιμων πολιτών σε παράδεισους του μαύρου χρήματος και να καταστρέφουν τη χώρα, τον Ελληνισμό, το δικό μας παρόν και το μέλλον των παιδιών μας. Γι’ αυτό η Κοινωνία Αξιών θ’ αγωνισθεί με συγκεκριμένο σχέδιο και όσες δυνάμεις διαθέτει και προς αυτή την κατεύθυνση και καλεί όσους συμφωνούν σε συστράτευση.
* Ο κ. Δημήτρης Μπουραντάς είναι καθηγητής Μάνατζμεντ, συγγραφέας και συντονιστής της Κοινωνίας Αξιών.
Η Ελλάδα διαθέτει σημαντική γεωστρατηγική θέση, πλούσιους πόρους, εξαιρετικό επιστημονικό, τεχνικό και στελεχιακό δυναμικό και πολύ σημαντικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Αν αξιοποιούσε όλα αυτά και τις μεγάλες ευκαιρίες των τελευταίων δεκαετιών, όπως η ένταξη στην ΕΕ, το άνοιγμα των αγορών της Μεσογείου και της Ασίας και η άνοδος της παγκόσμιας οικονομίας, θα μπορούσε να γίνει μια χώρα ισχυρή και πρότυπο στην οικονομία, στο κοινωνικό κράτος, στην παιδεία, στην δημοκρατία και στον πολιτισμό. Αντί αυτού φθάσαμε στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και εθνική χρεοκοπία και καταντήσαμε παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγή.
Η τραγική αυτή θέση, που εύχομαι να μη χειροτερεύσει, δεν οφείλεται τόσο στην παγκόσμια και Ευρωπαϊκή κρίση, όσο στα πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα που έγιναν κατά της χώρας από συγκεκριμένους κυβερνώντες, δημόσιους λειτουργούς και ένα μικρό ποσοστό πολιτών, Για παράδειγμα, αν οι κυβερνήσεις είχαν φροντίσει να έχουν μειώσει μόνο κατά το ήμισυ τη φοροδιαφυγή, τη δασμοδιαφυγή, την εισφροδιαφυγή, τη διαφθορά και την αλόγιστη σπατάλη, το έλλειμμα θα ήταν τουλάχιστον 12 δις μικρότερο ετησίως και συνολικά για την προηγούμενη δεκαπενταετία περίπου 180 δις λιγότερο. Έτσι, το χρέος το 2009 δεν θα ξεπερνούσε τα 120 δις ή το 60% περίπου του ΑΕΠ. Δηλαδή, μόνο με μια τέτοια πολιτική, η Ελλάδα θα ήταν η πιο υγιείς δημοσιονομικά χώρα. Αυτό όπως και άλλες σωστές πολιτικές ήταν γνωστές και εύκολα εφικτές. Δεν εφαρμόσθηκαν όμως είτε λόγω δόλου (π.χ. ψηφοθηρία, πλουτισμός), είτε λόγω αμέλειας, είτε λόγω παράβασης καθήκοντος. Συνεπώς οι υπεύθυνοι έχουν ποινική ευθύνη.
Εκτός αυτών, έγιναν και πολλά άλλα εγκλήματα κατά της χώρας όπως η απάτη του χρηματιστηρίου, η κατασπατάληση των κοινωτικών πόρων και επιδοτήσεων, οι μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων, της Siemens και πολλών άλλων προμηθειών, τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι, τα Ολυμπιακά Ακίνητα που σχεδιάσθηκαν αλόγιστα και μένουν εγκαταλειμμένα και λεηλατημένα, οι νόμοι που ψηφίσθηκαν για τις οff shore εταιρείες, ΑΕΙ και ΤΕΙ που ιδρύθηκαν για «ρουσφετολογικούς» λόγους. Εγκληματική πράξη είναι και η δυσφήμιση της χώρας και των πολιτών από τον πρώην πρωθυπουργό και κυβερνητικά στελέχη που δήλωναν δημοσίως εντός και εκτός χώρας ότι είμαστε διεφθαρμένοι και «όλοι μαζί τα φάγαμε». Εθνικό έγκλημα που φθάνει ίσως στα όρια της εθνικής προδοσίας, είτε λόγω δόλου είτε λόγω αμέλειας, είναι και η προσφυγή στο ΔΝΤ αφού δεν υπήρχε κανένας λόγος να μετατραπεί η κρίση ελλείμματος σε κρίση χρέους αν η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είχαν κάνει πράξη τα αυτονόητα στα οποία από τις αρχές του 2009 έχω αναφερθεί σε αρκετά άρθρα μου.
Για πολλά εγκλήματα τεράστια ευθύνη για συγκάλυψη ή παράβαση καθήκοντος έχουν και τα στελέχη της Τράπεζας της Ελλάδος αφού όφειλαν με βάση το νομικό πλαίσιο και το καταστατικό της να παρέμβουν σε αρκετές περιπτώσεις είτε προληπτικά, είτε κατασταλτικά, είτε ενημερώνοντας τους πολίτες για τους κινδύνους και τις συνέπειες των αλόγιστων και εγκλητικών πολιτικών πράξεων των κυβερνήσεων, των δημοσίων λειτουργών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος (π.χ. Όμιλος Ασπις, δάνεια στα κόμματα, έξοδος μαύρου και αφορολόγητου χρήματος από τη χώρα).
Αν λοιπόν αυτά τα εγκλήματα ήταν η κύρια αίτια της χρεοκοπίας και της τραγικής μας θέσης, τότε δεν μπορούμε να ελπίζουμε για ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς την παραδειγματική τιμωρία των υπεύθυνων και την ανελέητη εξαφάνιση της κόπρους του Αυγείου. Δυστυχώς, δεν υπάρχει λύτρωση χωρίς κάθαρση και τιμωρία. Οι πολίτες δεν πρόκειται να εμπιστευθούν καμία κυβέρνηση και δεν θα στρατευθούν σε ένα όραμα και εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που θα προβλέπει ριζικές αλλαγές παντού, αν δεν πεισθούν με πράξεις και αποτελέσματα στην πάταξη της διαφθοράς και της παρανομίας. Συνεπώς, η τιμωρία των όσων με τις αποφάσεις και τις πράξεις τους οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, δεν είναι ζήτημα εκδίκησης αλλά δικαιοσύνης και κυρίως αποτελεσματικότητας των αλλαγών που απαιτούνται για την έξοδο από την κρίση και την ανασυγκρότηση της χώρας. Μέθοδοι, διαδικασίες και τρόποι να εντοπισθεί, τουλάχιστον, ένα σημαντικό ποσοστό των υπευθύνων υπάρχουν πολλές, ταχύτατες και αποτελεσματικές στα πλαίσια του συντάγματος. Άλλωστε δεν χρειάζεται ν’ αποδειχθεί δόλος. Αρκεί η αμέλεια και η παράβαση καθήκοντος για την ουσιαστική έστω και συμβολική καταδίκη.
Δυστυχώς, αυτό το τεράστιο εθνικό ζήτημα δεν υπάρχει ως προτεραιότητα στο κατεστημένο πολιτικό σύστημα για τους ευνόητους λόγους. Αντίθετα συνεχίζουν τη συγκάλυψη και την ατιμωρησία με νόμους που φρόντισαν να φτιάξουν και το θέατρο των εξεταστικών επιτροπών και των πειθαρχικών συμβουλίων στο Δημόσιο που έμαθαν να παίζουν πολύ καλά για δεκαετίες. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ελπίδα για μια επιχείρηση, «καθαρά χέρια», ούτε από το κατεστημένο της Δικαιοσύνης. Μόνη ελπίδα είμαστε εμείς οι πολίτες. Ως κοινωνία οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε αυτή την επιτακτική αναγκαιότητα και ν’ απαιτήσουμε στα πλαίσια του συντάγματος κάθαρση και τιμωρία εδώ και τώρα και παντού. Αν αυτό δεν το κάνουμε τότε οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί των εγκλημάτων, όπως και στο παρελθόν, θα συνεχίσουν να εξουσιάζουν, να πλουτίζουν απροκάλυπτα, να ζουν προκλητικά, να αποθησαυρίζουν των ιδρώτα των έντιμων πολιτών σε παράδεισους του μαύρου χρήματος και να καταστρέφουν τη χώρα, τον Ελληνισμό, το δικό μας παρόν και το μέλλον των παιδιών μας. Γι’ αυτό η Κοινωνία Αξιών θ’ αγωνισθεί με συγκεκριμένο σχέδιο και όσες δυνάμεις διαθέτει και προς αυτή την κατεύθυνση και καλεί όσους συμφωνούν σε συστράτευση.
* Ο κ. Δημήτρης Μπουραντάς είναι καθηγητής Μάνατζμεντ, συγγραφέας και συντονιστής της Κοινωνίας Αξιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου