Αμερικανικό Τείχος στον Μεγαλοϊδεατισμό της Μέρκελ στην Ευρώπη

Τη στιγμή που η Γερμανία αισθάνεται ότι έχει θέσει εκτός μάχης την Ισπανία, στη γωνία την Ιταλία και ταυτόχρονα έχει προβάλει την αδύνατη δημοσιονομική κατάσταση της Γαλλίας, οι ΗΠΑ, κατά κύριο λόγο και σε μικρότερο βαθμό η Κίνα, παρεμβαίνουν εντυπωσιακά, μέσω ΔΝΤ και με πεδίο την Ελλάδα, για να πιέσουν για καθαρή και συνολική λύση στην κρίση της Ευρωζώνης.

Στην ουσία πρόκειται για μετωπική σύγκρουση Ουάσιγκτον - Βερολίνου, με γεωπολιτικό κατά κύριο λόγο χαρακτήρα, που υπερβαίνει τις ανησυχίες της Ουάσιγκτον για τις παρενέργειες μιας γενικευμένης αποσταθεροποίησης στη Γηραιά Ηπειρο: Πιέζοντας για καθαρή και συνολική λύση για την Ελλάδα, για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, η Κρ. Λαγκάρντ συγκρούεται με την επιλογή της Μέρκελ να αρνείται, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και την Ισπανία σήμερα και την Ιταλία και την Γαλλία αύριο, κάθε δεσμευτική μη αντιστρέψιμη καθαρή λύση. Πολύ απλά, η πίεση που αισθάνονται σε διαφορετικό βαθμό οι χώρες του Νότου της Ευρωζώνης, αλλά και η Γαλλία, είναι το εργαλείο μέσω του οποίου η Γερμανία προσπαθεί να επιβάλει τη γερμανική Ευρωζώνη, κάμπτοντας κάθε αντίρρηση ή διαφορετική άποψη των άλλων.

Δύο Σύνοδοι Κορυφής που είχαν την υπογραφή της Γερμανίας -του Ιουνίου και του Οκτωβρίου- ξηλώθηκαν και στην πράξη ακυρώθηκε ο συμβιβασμός που έδειχνε ότι με το 2013 ως μεταβατική χρονιά, το 2014 η Ευρωζώνη θωρακισμένη με την Τραπεζική Ένωση θα ήταν έτοιμη να κάνει περαιτέρω βήματα υπερεθνικής ολοκλήρωσης, με τη γερμανική πρόταση για Επίτροπο με δικαίωμα Βέτο στους εθνικούς προϋπολογισμούς, να εξισορροπείται από τον κοινό δανεισμό μέσω ευρω-ομολόγου αλλά και την επιστροφή κεφαλαίων στον Νότο μέσω της εγγύησης των καταθέσεων στην Ευρωζώνη από την ΕΚΤ.

Καταλυτικό ρόλο στα παραπάνω διαδραμάτισε η απόφαση του Βερολίνου μετά την ανταρσία Ολάντ στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου να εκθέσει τη Γαλλία μέσω της μεθοδευμένης διαρροής της είδησης ότι ο Σόιμπλε ζήτησε την αποψη των Πέντε Σοφών οικονομικών συμβούλων της κυβέρνησης για τη δημοσιονομική έκθεση και την ανεπαρκή ανταγωνιστικότητα της Γαλλίας, για να πάρει την σκυτάλη ο βρετανικός Economist με το απαξιωτικό αφιέρωμα με τίτλο «Η Γαλλία, ωρολογιακή βόμβα της Ευρώπης» και να καταλήξουμε στη δεύτερη μέσα σε ένα χρόνο απώλεια του ΑΑΑ για την γαλλική πιστοληπτική αξιοπιστία αυτή τη φορά από τη Moody's.

Ψευδαίσθηση παντοδυναμίας

Η Ισπανία εκτός μάχης, η Ιταλία με οριακή δημοσιονομική και πολιτική σταθερότητα που λήγουν στις εκλογές της Ανοιξης και η Γαλλία υπό την πίεση των Αγορών: Η Γερμανία δεν είχε παρά να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να προωθήσει ένα πλαίσιο, το οποίο θα κατοχύρωνε με μη αντιστρέψιμο τρόπο την κυριαρχία της.

Στη χρονική αυτή στιγμή άρχισε να αποκτά επιπρόσθετη αξία η πίεση που ήδη ασκεί το ΔΝΤ εδώ και δυό μήνες για διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους: Οποια και αν ήταν η φραστική διατύπωση μιας συμφωνίας που θα ενσωμάτωνε τις απαιτήσεις Λαγκάρντ, θα δημιουργούσε προηγούμενο ανάλογης μεταχείρισης για την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, αλλά και την Ισπανία αύριο και την Ιταλία μεθαύριο.

Πρόκειται, δηλαδή, για πίεση που αποβλέπει να αφαιρέσει από το Βερολίνο το πλεονέκτημα της εξουδετέρωσης των εταίρων του μέσω εμβαλωματικών, τμηματικών στο «παρά πέντε» λύσεων, με στόχο την πλήρη επιβολή της γερμανικής ευρωπαϊκής ατζέντας.

Αν η Κίνα ανησυχεί για παρενέργειες της Κρίσης της Ευρωζώνης στα συναλλαγματικά της αποθέματα αλλά και στα ευρωπαϊκά ομόλογα που κατέχει, οι ΗΠΑ έχουν επιπλέον λόγους, τους ίδιους ακριβώς που επέβαλαν την εμπλοκή τους τον 20ό αιώνα σε δυό παγκόσμιους πολέμους, τους ίδιους λόγους που επέβαλαν στην προηγούμενη Παγκόσμια Θαλάσσια Δύναμη, τη Βρετανία, να αναμειγνύεται για τρεις και πλέον αιώνες στην Ηπειρωτική Ευρώπη: Να μην υπάρξει ανεξέλεγκτη ηγεμονία μιας ευρωπαϊκής δύναμης στο σύνολο της Γηραιάς Ηπείρου.

Απειλή για τις ΗΠΑ

Χωρίς ηγεμονικό-επιδιαιτητικό ρόλο στην ασφάλεια και τις ισορροπίες της Ευρώπης, οι ΗΠΑ τραυματίζονται βαριά αν όχι ανεπανόρθωτα ως Μεγάλη Δύναμη σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή των προσπαθειών της κυβέρνησης Ομπάμα για οριστική έξοδο από την Κρίση.

Χωρίς δικαίωμα λόγου της Ουάσιγκτον στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε., η Διατλαντική Σχέση και το ΝΑΤΟ απονευρώνονται, υποβιβάζονται στην εμβέλεια και τη βαρύτητα της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και έτσι οι ΗΠΑ αδυνατίζουν διαπραγματευτικά απέναντι στην Ρωσία και την Κίνα και δυσκολεύονται ακόμη περισσότερο στην παρεμβατική τους παρουσία στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και στη Νοτιοδυτική Ασία.

Αν η Γερμανία επιβάλλει τη δική της Ατζέντα και η Ευρωζώνη αποτελέσει σκληρό ομοσπονδιακό πυρήνα πολιτικής ένωσης, ουδείς αμφιβάλλει για το ότι η αμυντική-γεωπολιτική χειραφέτησή της από τις ΗΠΑ θα είναι θέμα χρόνου.

Τούτων λεχθέντων και χωρίς την πίεση του ΔΝΤ και των ΗΠΑ η παράταση της σημερινής κατάστασης πραγμάτων στην Ευρωζώνη μέχρι να διασφαλισθούν τα προαπαιτούμενα του Βερολίνου είναι μια επικίνδυνη σχοινοβασία στο χείλος του γκρεμού: Αν οι Αγορές αποφασίσουν να τερματίσουν τη σημερινή ανοχή και εκεχειρία- ελέω της καταλυτικής παρέμβασης Ντράγκι τον περασμένο Ιούλιο- και πίεσουν επιπλέον την Ισπανία και την Ιταλία, τότε θα είμαστε μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο, με τις δανειακές ανάγκες των δύο χωρών για το 2013 να ανέρχονται για την μεν πρώτη σε 400 δισ. και για την δεύτερη σε 700 δισ. ευρώ!

Ιστορική σταθερά

Αυτό που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται μπροστά στα μάτια μας είναι η πολλοστή επανάληψη μιας σταθεράς της ευρωπαϊκής ιστορίας: Οταν μια ευρωπαϊκή δύναμη προσπαθεί να κυριαρχήσει σε ηπειρωτική κλίμακα παρεμβαίνουν να την αναχαιτίζουν εξωευρωπαϊκά κέντρα ισχύος.

Υπάρχει βέβαια μια σημαντική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν: Οι ΗΠΑ είναι βαθιά λαβωμένες από την κρίση και ο πιστότερος σύμμαχός της η Βρετανία είναι εκτός μάχης και αποφασισμένος να διακινδυνεύσει ακόμη και αποχώρηση από την Ε.Ε., ενώ την ίδια στιγμή η Ρωσία όσο δεν θα βρίσκει ένα συνολικό συμβιβασμό με την Ουάσιγκτον, θα διατηρεί μια προνομιακή Ειδική Σχέση με το Βερολίνο.

Ενα είναι βέβαιο, με δεδομένη τη σκληρή σύγκρουση ΔΝΤ -Γερμανίας, με αφορμή την Ελλάδα: Το Βερολίνο αυτή τη στιγμή όσο και να υπαναχωρεί και να σβήνει το απόγευμα την υπογραφή που έβαλε το πρωί -όπως συνέβη στο Eurogroup της Δευτέρας- δεν μπορεί να αναλάβει το κόστος της εξώθησής του σε αποχώρηση από την Ευρωζώνη, καθώς μια παρόμοια εξέλιξη θα φώτιζε τη Γερμανία ως κράτος-ταραξία των παγκόσμιων οικονομικών ισορροπιών.

Ενα άλλο δεδομένο, μη αντιστρέψιμο για το ορατό μέλλον, είναι ηκλιμάκωση της αμερικανικής παρέμβασης στην Κρίση της Ευρωζώνης: Από την τηλεφωνική διπλωματία Ομπάμα-Γκάιτνερ, τώρα περάσαμε στην επιθετική στάση της Λαγκάρντ, η οποία επί του παρόντος κάπως εξισορρόπησε τη μειωτική για τις χώρες τους απουσία των Ολάντ, Ραχόι και Μόντι.

Πριν από λίγα χρόνια, επί Μπους πατρός και Κλίντον, η Ενιαία Γερμανία των Κολ-Σρέντερ πρόβαλε σαν συνεταίρος στην ηγεμονία για την μέχρι τότε Μόνη Υπερδύναμη. Σήμερα, ως μείζων γεωπολιτική απειλή -πολύ μεγαλύτερη από την Ρωσία και την Κίνα ή τον Ισλαμικό Φονταμενταλισμό- για την αμερικανική πρωτοκαθεδρία, η Γερμανία προκαλεί ήδη σε διεθνή κλίμακα την απαρχή συσπειρώσεων για ανάσχεση της ισχύος της.

(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 24-25/11/2012)

Πηγή: http://www.energia.gr/article.asp?art_id=64202