Κοινή η μοίρα των κομμάτων στην εξουσία

Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε όταν αναγκάστηκε λόγω της κρίσης και των απαιτήσεων της τρόικας να βάλει φραγμό στις πελατειακές σχέσεις και να περικόψει προνόμια και αποδοχές στα στρώματα του πληθυσμού που το στήριζαν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Η Νέα Δημοκρατία διασπάστηκε και η εκλογική βάση της περιορίστηκε όταν έκανε τη στροφή από τον άκρατο αντιμνημονιασμό στην πλήρη αποδοχή των όρων του Mνημονίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό τώρα ότι επιχειρεί να ξεφύγει βαθμιαία από τις ακραίες θέσεις και την αντίστοιχη ρητορική που τον μετέτρεψαν από μικρό άθροισμα συνιστωσών σε τρανό κόμμα διεκδίκησης της εξουσίας και είναι πλέον πιθανό να δει τη δύναμή του να συρρικνώνεται, μάλλον όχι άμεσα, αλλά (αν και) όταν γίνει κυβέρνηση και κληθεί να αντιμετωπίσει την αμείλικτη πραγματικότητα.

Ολα αυτά συνέβησαν και κατά πάσα πιθανότητα θα συμβούν πάλι για δύο βασικούς λόγους: ο πρώτος είναι ότι παραδοσιακά στην Ελλάδα η σχέση των κομμάτων με τα στελέχη και τους οπαδούς τους είναι πελατειακή διαφόρων βαθμών, ξεκινώντας από διορισμούς και φτάνοντας σε προνόμια, εξυπηρετήσεις, προτιμήσεις, αναθέσεις και βέβαια ατομικές ή συλλογικές αυξήσεις αποδοχών και ο δεύτερος είναι ότι τα κόμματα διαπαιδαγωγούν τον κόσμο τους λιγότερο ιδεολογικά και πολύ περισσότερο ενθαρρύνοντας συμπεριφορές και καλλιεργώντας προσδοκίες που βολεύουν προκειμένου να πάρουν την εξουσία ή να διατηρηθούν σε αυτήν. Πάντα σε συνάρτηση με τη συγκυρία των καιρών και σχεδόν πάντα με λόγια και διατυπώσεις που κρύβουν την αλήθεια και ακόμη περισσότερο τις συνέπειες της συγκεκριμένης πολιτικής.

Αναμφίβολα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να μεταλλαχθεί. Πριν από μία εβδομάδα έκανε βήμα για να γίνει ενιαίο κόμμα και κυρίως είναι εύκολα διακριτές πλέον οι αλλαγές στις θέσεις και τις διατυπώσεις της ηγεσίας και των στελεχών που φαίνεται ότι την περιβάλλουν. Αφετηρία για τη δημιουργία του νέου προσώπου θα μπορούσε να θεωρηθεί η παρουσίαση του βιβλίου –και το ίδιο το βιβλίο– του επικεφαλής της ομάδας των οικονομολόγων του κόμματος, του Γιάννη Δραγασάκη, με τίτλο «Ποια έξοδος; Ποια κρίση; Με ποιες δυνάμεις;». Σε αυτήν την παρουσίαση ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε ότι το κόμμα του δεν μπορεί να πορεύεται με γενικόλογες τοποθετήσεις περί εξόδου από την κρίση, ότι πρέπει να καταρτίσει ένα λεπτομερές σχέδιο που να δίνει απαντήσεις και ότι η επιστροφή στο παρελθόν δεν είναι δυνατή, ακόμη και αν νικηθεί το Mνημόνιο. Σε άλλη ομιλία του μετέτρεψε τη μονομερή καταγγελία του Mνημονίου σε συναινετική αναδιάρθρωση και πολύ πρόσφατα αναφέρθηκε στην ανάγκη δημιουργίας περιβάλλοντος για την προσέλκυση επενδυτών. Στη Βουλή, φυσικά, την Παρασκευή εμφανίστηκε επαμφοτερίζων...

Πιο προχωρημένος ο Γ. Δραγασάκης, ξορκίζει κάθε ιδέα εξόδου από την Ευρωζώνη και προκρίνει τέσσερις άξονες που θα στηρίξουν την επανεκκίνηση της οικονομίας, την αναπτυξιακή χρησιμοποίηση των πόρων της χώρας και τη δημιουργία νέων, την αύξηση των εσόδων με αναδιάρθρωση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών και νέα φορολογική πολιτική σε συνδυασμό με αναδιάρθρωση των δαπανών, την κατάρτιση αξιόπιστου περιουσιολογίου, τις αναπτυξιακές συμπράξεις (προφανώς με ιδιώτες επενδυτές) και την εξασφάλιση σχετικών δανείων και τέλος την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού με τις κατάλληλες γνώσεις που διαθέτει ο τόπος. Λίγο - πολύ δηλαδή, αυτά που ζητάει με τα ίδια ή λίγο διαφορετικά λόγια η λαομίσητη τρόικα μέσω του τρισκατάρατου Mνημονίου...

Αυτά, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να τα εμφυσήσει και στους οπαδούς του, τους λίγους παλαιότερους και τους πολλούς νεότερους, που τον προτιμούν, σύμφωνα με τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών και τις καινούργιες δημοσκοπήσεις, γιατί ακριβώς «απογοητεύτηκαν» από τα μνημονικά κόμματα και τις ανάλογες πολιτικές τους. Πώς όμως θα το κάνει αυτό χωρίς απώλειες, αφού μέχρι χθες σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του έλεγαν άλλα, συχνά εντελώς αντιφατικά, υπόσχονταν τα πάντα για πεισθούν οι παλαιοί και νέοι πιστοί ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και όλα θα διορθωθούν, ή πρόσφερε θαλπωρή στους πάσης φύσεως μπαχαλάκηδες; Σε αυτό το μήκος κύματος δεν ήταν η ανακοίνωση της νεολαίας του Συνασπισμού, με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου ή η τοποθέτηση των πανεπιστημιακών του ΣΥΡΙΖΑ για τα σκουπίδια στο ΑΠΘ; Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν εκείνος που απειλούσε τους επίδοξους επενδυτές ότι θα χάσουν τα λεφτά τους;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, όταν η διαπαιδαγώγηση των οπαδών από τα κόμματα είναι κοινή, κοινή θα είναι και η μοίρα τους στην εξουσία.

Αρθρο του Αγγελου Σταγκου

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ