Προβλέπω να έχουμε ένα πολύ θερμό καλοκαίρι, και θα διακινδύνευα ακόμα και μια άλλη πρόβλεψη, πιο τολμηρή, ότι ούτε και η Μέρκελ θα φτάσει στις εκλογές της σώα και αβλαβής. Αυτό που συμβαίνει στην Ευρωζώνη αυτές τις μέρες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «rebellion in the palace». Όχι από τους υποτελείς εκτός του παλατιού, αλλά από τους εντός. Δυστυχώς. Ο τρισιπόστατος οργανισμός που εδώ και τρία χρόνια επέβαλε με ατσάλινο τρόπο σαν μια γροθιά την εξουσία του, ανακαλύπτει ξαφνικά ότι έχει προσβληθεί από αυτοάνοσο νόσημα. Δηλαδή αρχίζει και επιτίθεται ενάντια στο ίδιο του το σώμα. Τα πόδια, το ΔΝΤ, επιτίθενται στο κεφάλι, (Βερολίνο) και το κεφάλι επιτίθεται στα πόδια, ενώ τα μέλη, (Κομισιόν) χτυπάνε και χτυπιούνται όπου μπορούνε, στα τυφλά.
Είναι φανερό ότι έχουν χάσει το μπούσουλα. Τα ερείσματα, το μπετόν-αρμέ της σκληρής γραμμής και των μονοδρόμων, η θεωρία, οι προγνώσεις, τα μοντέλα, οι καμπύλες της αυταρέσκειας και της αλαζονείας, καταρρέουν με πάταγο. Κανείς πια δεν τα πιστεύει, ούτε καν οι ίδιοι, και προπάντων τ” ομολογούν στα φανερά. Αν το καλοσκεφτείς είναι μεγάλη το αδιέξοδο για να “ρχεσαι και να ομολογείς ανοιχτά την αποτυχία σου και κυρίως χωρίς να έχεις τίποτε άλλο να προτείνεις, παρά μονάχα αυτό το οποίο μόλις πριν λίγο είχες ομολογήσει ότι απέτυχε.
Δεν υπάρχουν πια ούτε Reinhardt&Rogoff, με τη σιγουριά των 90% τους, να σκεφτείς ότι ο Στρως Καν, μπρος στα όσα συνέβησαν εν τω μεταξύ, αρχίζει να φαίνεται συμπαθής, η Λαγκάρντ τη σκαπούλαρε προς το παρόν απ” τον Ταπί, με τη σκιά όμως της διαπλοκής, λεκέ ανεξίτηλο στην εσάρπα της, ο Ντάισελμπλουμ απαξιωμένος μπούλης, ήδη από την πρώτη του φορά που έτυχε να προεδρεύσει, εκείνη την αποφράδα νύχτα, στο Eurogroup του κυπριακού κουρέματος, απαξιωμένος επίσης και από τη ρεμούλα στο βιογραφικό του για τάχατες ανώτερες σπουδές σε ευπρεπές πανεπιστήμιο της Ιρλανδίας, ποιος ασχολείται όμως τώρα με τέτοιες αηδίες, αηδίες όμως ξε-αηδίες είναι ενδεικτικές του φυράματος της ευρωπαϊκής συμμορίας, που όσο αντιλαμβάνεται την ανημποριά και το επικείμενο τέλος της, που μακάρι να είναι στην πυρά, τόσο πιο επικίνδυνη, αιμοβόρα και παράλογη, πέρα και έξω από οποιαδήποτε οικονομική ορθολογικότητα, γίνεται.
Ο εγχώριος, ελεεινός αχταρμάς, σαν ξεκούρδιστος παλιάτσος, συνεχίζει να φέρνει αδέξιες τούμπες στον ασύγχρονο σκοπό που τού παίζει το ντέφι της τρόικας. Το ίδιο συμβαίνει και στον υπόλοιπο Νότο, με τους εκεί παλιάτσους, στημένοι κιαυτοί πάνω σε παλούκια, να κάνουν τις δικές τους ασυντόνιστες περιστροφές, σε αναμονή δυο τινών: είτε να αφεθούν να ξεμείνουν από μπαταρία και να πέσουν στη στιγμή, είτε να έρθει η Τρόικα και να τους ξανακουρντίσει, κρατώντας τους σε μια ενδιάμεση κατάσταση μέχρι να έρθει ο Godot ή κάποιος από μηχανής θεός, που μπορεί να είναι και ο Πόλεμος.
Ο Σαμαράς κλείνει την ΕΡΤ με πραξικόπημα και πετάει στα σκουπίδια 2,600 ανθρώπους (2,000 ήταν η ταρίφα, αλλά και “δω η εθελοδουλία πλειοδοτεί), γιατί απλά, είναι 11 του μηνός, και γιατί η αναφορά του, που θα είναι στις 30, θα πρέπει να γράφει «mission accomplished». Δεν υπάρχει καμία λογική, κανένα οικονομικό όφελος, εδώ χρωστάμε 309 δις, και του χρόνου θα χρωστάμε 400, παρά μονάχα η απαίτηση του θηρίου για αίμα, ως απόδειξη ότι μπορεί ακόμα να ασκεί κυριαρχία, να τσαλαπατά αξιοπρέπειες και να αποσπά υποτέλεια από κυβερνήσεις και λαούς. Όταν χαθεί ο σκοπός και η λογική μιας απαίτησης, όταν χάνεται το δίκαιο και ξεκοιλιάζεται ο Νόμος, τότε δεν μάς χωρίζει παρά ένα βήμα από την κόλαση του ολοκληρωτισμού.
Δίχως αμφιβολία, αυτό που ακούμε και βλέπουμε είναι ο επιθανάτιος ρόγχος ενός αιμοβόρου θηρίου στα τελευταία του, που ψυχορραγεί και γίνεται επικίνδυνο. Αν δεν το τσακίσουμε, ακόμα και αυτές τις τελευταίες στιγμές, μπορεί να κάνει ανυπολόγιστη ζημιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου