Είναι Ιούλιος και τους περισσότερους Γερμανούς απασχολεί περισσότερο η παραλία παρά οι επικείμενες εκλογές τους. Πέρα από τα γερμανικά σύνορα, ωστόσο, πολλά διεθνή βλέμματα παραμένουν προσηλωμένα στο Βερολίνο, το νέο ευρωπαϊκό ηγεμόνα και τις αναμενόμενες αλλαγές πολιτικής που θα ακολουθήσουν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Οι Γερμανοί που σκέφτονται το μέλλον της Ευρώπης θα μπορούσαν να ισχυριστούν πως τα κλειδιά για την ολοκλήρωση βρίσκονται στο Παρίσι και όχι στο Βερολίνο. Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου συμμετείχα σε μια γαλλο-γερμανική συνάντηση και έφυγα από εκεί τόσο με καλά, όσο και κακά νέα. Τα καλά νέα είναι ότι έλαβαν μέρος πολλοί νέοι άνθρωποι, η νέα γενιά των γαλλο-γερμανικών σχέσεων. Τα κακά νέα είναι ότι οι περισσότεροι από τους νέους αυτούς είχαν ανησυχίες όχι μόνο για την επιδείνωση της σχέσης ανάμεσα στο Παρίσι και το Βερολίνο, αλλά και για την ικανότητα της Γαλλίας να κάνει οικονομικές μεταρρυθμίσεις, καθώς και για την ικανότητά της να συμμετάσχει στην κατάλληλη, ευρεία συζήτηση σχετικά με τους ευρωπαϊκούς της στόχους. Είναι δίκαιο να πούμε ότι με το γαλλικό «όχι» στο συνταγματικό δημοψήφισμα του 2005, η Γαλλία σταμάτησε κατά κάποιο τρόπο να συζητά την Ευρώπη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Με λίγο μεγαλύτερη απόσταση και περισσότερη εμπειρία, πιστεύω ότι οι γαλλο-γερμανικές σχέσεις ποτέ δεν ήταν τόσο ρόδινες, όσο συχνά προσποιούμασταν: ακόμα και οι λεγόμενες ένδοξες εποχές του Helmut Kohl και του Francois Mitterrand στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και η σφυρηλάτηση του ευρώ, ήταν μάλλον ένας «πόλεμος των επτά ετών», όπως τις περιέγραψαν οι Pascal Riche και Eric Aeischmann. Η Γαλλία και η Γερμανία έκαναν πάντα την Ευρώπη να δουλεύει υπό πίεση, το ερώτημα είναι αν θα τα καταφέρουν αυτή τη φορά και αυτή τη φορά σημαίνει μετά τις γερμανικές εκλογές. Οι φήμες λένε ότι, μετά τις εκλογές, μπορούμε να περιμένουμε μια σημαντική γαλλο-γερμανική πρωτοβουλία για βαθύτερη ενοποίηση στην ευρωζώνη, λίγο-πολύ ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών. Ωστόσο, κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει το αν σε αυτές τις φήμες η επιθυμία είναι ο πατέρας της σκέψης!
Η τελευταία συνάντηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της ΕΕ στις 28 Ιουνίου έχει φέρει κάποια καλά αποτελέσματα για τον Ενιαίο μηχανισμό εξυγίανσης (SRM) στην διαδικασία της πραγματοποίησης της τραπεζικής ένωσης. Αλλά σε σχέση με την ολοκλήρωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) οι κυβερνήσεις του ευρώ υστερούν και υπαναχωρούν από προηγούμενα, πιο φιλόδοξα σχέδια. Όπως το Δεκέμβριο του 2012 και τον Μάρτιο του 2013 οι ηγέτες της ΕΕ απέτυχαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τις οποίες είχαν θέσει προηγουμένως, χωρίς να σημειώνουν ουσιαστική πρόοδο σε θέματα που σχετίζονται με τα τέσσερα κύρια δομικά στοιχεία μιας πραγματικής Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.
Το Συμβούλιο του Ιουνίου του 2013 ήταν η προθεσμία για τη δημιουργία ενός οδικού χάρτη για τέσσερα θέματα: για τον εκ των προτέρων συντονισμό των μεγάλων εθνικών οικονομικών πολιτικών μεταρρυθμίσεων, την κοινωνική διάσταση της ΟΝΕ, συμπεριλαμβανομένου του κοινωνικού διαλόγου, για τη δυνατότητα ολοκλήρωσης των αμοιβαία συμφωνημένων συμβάσεων για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη και για τους «μηχανισμούς αλληλεγγύης» για να ενισχυθούν οι προσπάθειες που καταβάλλονται από τα κράτη μέλη που συνάπτουν συμβατικές συμφωνίες.
Όμως, όπως φαίνεται, τα αποτελέσματα ήταν και πάλι ασαφή. Οι ηγέτες της ΕΕ άφησαν να εννοηθεί ότι θα ψάξουν για τους δείκτες και τους τομείς πολιτικής που πρέπει να ληφθούν υπόψη στο πλαίσιο ενός ενισχυμένου συντονισμού της οικονομικής πολιτικής τον Οκτώβριο.
Η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει να εμπλακούν σε αυτά τα θέματα σύντομα και η αποφασιστικότητά τους να ωθήσουν τα πράγματα προς τα εμπρός μετά τις εκλογές, ιδίως στο πλαίσιο της ευρωομάδας, θα μετράει πολύ!
Είναι αρκετά ενδιαφέρον (και μάλλον απροσδόκητο), πως η Γαλλία και η Γερμανία έκαναν μια κίνηση για το θέμα αυτό τον Μάιο, όταν δημοσίευσαν μια κοινή έρευνα. Αυτό ήρθε μετά από μερικές σκληρές γαλλο-γερμανικές διαφωνίες για τη διακυβέρνηση της ευρωζώνης: εκεί που οι Γάλλοι μίλησαν για την εγχώρια ζήτηση και τις ελάχιστες αμοιβές, οι Γερμανοί μίλησαν για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη. Αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρεται μόνο μία φορά στην εν λόγω έρευνα. Το κείμενο λέει ότι η περαιτέρω ενοποίηση της ευρωζώνης μπορεί να λάβει διαφορετική θεσμική μορφή. Αλλά όχι πολύ πριν από τη δημοσίευση της έρευνας, στις 16 Μαΐου ο Francois Hollande είχε υποβάλει πρόταση για πολιτική ένωση.
Παρά το γεγονός ότι δεν είχε προσδιοριστεί το τί θα σημαίνει αυτή η πολιτική ένωση στην πράξη και αν η Γαλλία θα είναι έτοιμη να συγκεντρώσει περισσότερη εξουσία σε επίπεδο ΕΕ, αυτό ήταν σημαντικό. Για πρώτη φορά, η πρόταση αυτή σήμαινε ότι η Γαλλία αντέδρασε στη γερμανική ιδέα του ανασχεδιασμού του ευρωπαϊκού κοινοβουλευτικού συστήματος, με δύο σώματα. Και τώρα ερχόμαστε στον πυρήνα των πραγμάτων, ο οποίος είναι η νομιμότητα.
Η σκληρή αντίδραση του Γάλλου Προέδρου François Hollande για τις ειδικές συστάσεις ανά χώρα που πρότεινε η Επιτροπή τον Μάιο δείχνουν τα όρια της ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης στο πλαίσιο του ισχύοντος συστήματος. Οι εντολές δε μπορούν να προέρχονται από τις Βρυξέλλες, πρέπει να βρεθεί μια διαφορετική βάση για την νομιμότητα, ειδικά για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, αιτία των οποίων είναι η ΕΕ. Το έξαλλο σχόλιο του Hollande ήταν ότι οι Βρυξέλλες «δε μπορούν να μας υπαγορεύουν το τί πρέπει να κάνουμε. [...] Όσον αφορά τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ιδίως μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού συστήματος, εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να αποφασίσουμε ποιος είναι ο σωστός τρόπος για την επίτευξη του στόχου». Τα σχόλια αυτά είχαν ως στόχο κυρίως Γάλλους ψηφοφόρους, οι οποίοι έχουν γίνει πιο επιφυλακτικοί σχετικά με την ΕΕ, με ορισμένα τμήματα του εκλογικού σώματος να προσελκύονται όλο και περισσότερο στη λαϊκιστική ρητορική κατά της ΕΕ/του ευρώ του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου με επικεφαλής τη Marine Le Pen. Αλλά το δημόσιο ξέσπασμα του Προέδρου Hollande και η σαφής δήλωση της Καγκελαρίου Merkel σε μια πρόσφατη συνέντευξή της στο Der Spiegel ότι δε νομίζει πως είναι απαραίτητη η μεταφορά περαιτέρω αρμοδιοτήτων στην ΕΕ/Επιτροπή, δείχνουν τα όρια της ολοκλήρωσης και τα πραγματικά εμπόδια στην πορεία προς μια πραγματική ΟΝΕ.
Η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει να γίνουν οι πρωτοπόροι που θα ξεπεράσουν τα εμπόδια αυτά: εάν οι περισσότερες εξουσίες στην ΕΕ/Επιτροπή δεν είναι η λύση και οι «εντολές» από τις Βρυξέλλες δεν καταφέρνουν τίποτα, τότε η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει, πράγματι, να ανοίξουν το δρόμο προς ένα νεο σύστημα κοινοβουλευτικής λογοδοσίας εντός της ευρωζώνης, μια καλή βάση νομιμοποίησης για τη διαχείριση της αυξημένης δημοσιονομικής ικανότητας και των νέων μηχανισμών αλληλεγγύης. Αυτό θα ήταν μια πραγματική επανάσταση για την κρίσιμη χρονική περίοδο μετά τις Γερμανικές εκλογές!
Της Ulrike Guérot
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://ecfr.eu/blog/entry/berlin_notebook_does_france_hold_the_keys_to_europe
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Οι Γερμανοί που σκέφτονται το μέλλον της Ευρώπης θα μπορούσαν να ισχυριστούν πως τα κλειδιά για την ολοκλήρωση βρίσκονται στο Παρίσι και όχι στο Βερολίνο. Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου συμμετείχα σε μια γαλλο-γερμανική συνάντηση και έφυγα από εκεί τόσο με καλά, όσο και κακά νέα. Τα καλά νέα είναι ότι έλαβαν μέρος πολλοί νέοι άνθρωποι, η νέα γενιά των γαλλο-γερμανικών σχέσεων. Τα κακά νέα είναι ότι οι περισσότεροι από τους νέους αυτούς είχαν ανησυχίες όχι μόνο για την επιδείνωση της σχέσης ανάμεσα στο Παρίσι και το Βερολίνο, αλλά και για την ικανότητα της Γαλλίας να κάνει οικονομικές μεταρρυθμίσεις, καθώς και για την ικανότητά της να συμμετάσχει στην κατάλληλη, ευρεία συζήτηση σχετικά με τους ευρωπαϊκούς της στόχους. Είναι δίκαιο να πούμε ότι με το γαλλικό «όχι» στο συνταγματικό δημοψήφισμα του 2005, η Γαλλία σταμάτησε κατά κάποιο τρόπο να συζητά την Ευρώπη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Με λίγο μεγαλύτερη απόσταση και περισσότερη εμπειρία, πιστεύω ότι οι γαλλο-γερμανικές σχέσεις ποτέ δεν ήταν τόσο ρόδινες, όσο συχνά προσποιούμασταν: ακόμα και οι λεγόμενες ένδοξες εποχές του Helmut Kohl και του Francois Mitterrand στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και η σφυρηλάτηση του ευρώ, ήταν μάλλον ένας «πόλεμος των επτά ετών», όπως τις περιέγραψαν οι Pascal Riche και Eric Aeischmann. Η Γαλλία και η Γερμανία έκαναν πάντα την Ευρώπη να δουλεύει υπό πίεση, το ερώτημα είναι αν θα τα καταφέρουν αυτή τη φορά και αυτή τη φορά σημαίνει μετά τις γερμανικές εκλογές. Οι φήμες λένε ότι, μετά τις εκλογές, μπορούμε να περιμένουμε μια σημαντική γαλλο-γερμανική πρωτοβουλία για βαθύτερη ενοποίηση στην ευρωζώνη, λίγο-πολύ ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών. Ωστόσο, κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει το αν σε αυτές τις φήμες η επιθυμία είναι ο πατέρας της σκέψης!
Η τελευταία συνάντηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της ΕΕ στις 28 Ιουνίου έχει φέρει κάποια καλά αποτελέσματα για τον Ενιαίο μηχανισμό εξυγίανσης (SRM) στην διαδικασία της πραγματοποίησης της τραπεζικής ένωσης. Αλλά σε σχέση με την ολοκλήρωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) οι κυβερνήσεις του ευρώ υστερούν και υπαναχωρούν από προηγούμενα, πιο φιλόδοξα σχέδια. Όπως το Δεκέμβριο του 2012 και τον Μάρτιο του 2013 οι ηγέτες της ΕΕ απέτυχαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τις οποίες είχαν θέσει προηγουμένως, χωρίς να σημειώνουν ουσιαστική πρόοδο σε θέματα που σχετίζονται με τα τέσσερα κύρια δομικά στοιχεία μιας πραγματικής Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.
Το Συμβούλιο του Ιουνίου του 2013 ήταν η προθεσμία για τη δημιουργία ενός οδικού χάρτη για τέσσερα θέματα: για τον εκ των προτέρων συντονισμό των μεγάλων εθνικών οικονομικών πολιτικών μεταρρυθμίσεων, την κοινωνική διάσταση της ΟΝΕ, συμπεριλαμβανομένου του κοινωνικού διαλόγου, για τη δυνατότητα ολοκλήρωσης των αμοιβαία συμφωνημένων συμβάσεων για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη και για τους «μηχανισμούς αλληλεγγύης» για να ενισχυθούν οι προσπάθειες που καταβάλλονται από τα κράτη μέλη που συνάπτουν συμβατικές συμφωνίες.
Όμως, όπως φαίνεται, τα αποτελέσματα ήταν και πάλι ασαφή. Οι ηγέτες της ΕΕ άφησαν να εννοηθεί ότι θα ψάξουν για τους δείκτες και τους τομείς πολιτικής που πρέπει να ληφθούν υπόψη στο πλαίσιο ενός ενισχυμένου συντονισμού της οικονομικής πολιτικής τον Οκτώβριο.
Η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει να εμπλακούν σε αυτά τα θέματα σύντομα και η αποφασιστικότητά τους να ωθήσουν τα πράγματα προς τα εμπρός μετά τις εκλογές, ιδίως στο πλαίσιο της ευρωομάδας, θα μετράει πολύ!
Είναι αρκετά ενδιαφέρον (και μάλλον απροσδόκητο), πως η Γαλλία και η Γερμανία έκαναν μια κίνηση για το θέμα αυτό τον Μάιο, όταν δημοσίευσαν μια κοινή έρευνα. Αυτό ήρθε μετά από μερικές σκληρές γαλλο-γερμανικές διαφωνίες για τη διακυβέρνηση της ευρωζώνης: εκεί που οι Γάλλοι μίλησαν για την εγχώρια ζήτηση και τις ελάχιστες αμοιβές, οι Γερμανοί μίλησαν για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη. Αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρεται μόνο μία φορά στην εν λόγω έρευνα. Το κείμενο λέει ότι η περαιτέρω ενοποίηση της ευρωζώνης μπορεί να λάβει διαφορετική θεσμική μορφή. Αλλά όχι πολύ πριν από τη δημοσίευση της έρευνας, στις 16 Μαΐου ο Francois Hollande είχε υποβάλει πρόταση για πολιτική ένωση.
Παρά το γεγονός ότι δεν είχε προσδιοριστεί το τί θα σημαίνει αυτή η πολιτική ένωση στην πράξη και αν η Γαλλία θα είναι έτοιμη να συγκεντρώσει περισσότερη εξουσία σε επίπεδο ΕΕ, αυτό ήταν σημαντικό. Για πρώτη φορά, η πρόταση αυτή σήμαινε ότι η Γαλλία αντέδρασε στη γερμανική ιδέα του ανασχεδιασμού του ευρωπαϊκού κοινοβουλευτικού συστήματος, με δύο σώματα. Και τώρα ερχόμαστε στον πυρήνα των πραγμάτων, ο οποίος είναι η νομιμότητα.
Η σκληρή αντίδραση του Γάλλου Προέδρου François Hollande για τις ειδικές συστάσεις ανά χώρα που πρότεινε η Επιτροπή τον Μάιο δείχνουν τα όρια της ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης στο πλαίσιο του ισχύοντος συστήματος. Οι εντολές δε μπορούν να προέρχονται από τις Βρυξέλλες, πρέπει να βρεθεί μια διαφορετική βάση για την νομιμότητα, ειδικά για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, αιτία των οποίων είναι η ΕΕ. Το έξαλλο σχόλιο του Hollande ήταν ότι οι Βρυξέλλες «δε μπορούν να μας υπαγορεύουν το τί πρέπει να κάνουμε. [...] Όσον αφορά τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ιδίως μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού συστήματος, εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να αποφασίσουμε ποιος είναι ο σωστός τρόπος για την επίτευξη του στόχου». Τα σχόλια αυτά είχαν ως στόχο κυρίως Γάλλους ψηφοφόρους, οι οποίοι έχουν γίνει πιο επιφυλακτικοί σχετικά με την ΕΕ, με ορισμένα τμήματα του εκλογικού σώματος να προσελκύονται όλο και περισσότερο στη λαϊκιστική ρητορική κατά της ΕΕ/του ευρώ του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου με επικεφαλής τη Marine Le Pen. Αλλά το δημόσιο ξέσπασμα του Προέδρου Hollande και η σαφής δήλωση της Καγκελαρίου Merkel σε μια πρόσφατη συνέντευξή της στο Der Spiegel ότι δε νομίζει πως είναι απαραίτητη η μεταφορά περαιτέρω αρμοδιοτήτων στην ΕΕ/Επιτροπή, δείχνουν τα όρια της ολοκλήρωσης και τα πραγματικά εμπόδια στην πορεία προς μια πραγματική ΟΝΕ.
Η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει να γίνουν οι πρωτοπόροι που θα ξεπεράσουν τα εμπόδια αυτά: εάν οι περισσότερες εξουσίες στην ΕΕ/Επιτροπή δεν είναι η λύση και οι «εντολές» από τις Βρυξέλλες δεν καταφέρνουν τίποτα, τότε η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει, πράγματι, να ανοίξουν το δρόμο προς ένα νεο σύστημα κοινοβουλευτικής λογοδοσίας εντός της ευρωζώνης, μια καλή βάση νομιμοποίησης για τη διαχείριση της αυξημένης δημοσιονομικής ικανότητας και των νέων μηχανισμών αλληλεγγύης. Αυτό θα ήταν μια πραγματική επανάσταση για την κρίσιμη χρονική περίοδο μετά τις Γερμανικές εκλογές!
Της Ulrike Guérot
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://ecfr.eu/blog/entry/berlin_notebook_does_france_hold_the_keys_to_europe
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου