Για να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ, ο David Cameron πρέπει να βρει συμμάχους. Ένας από τους στόχους του είναι η Ολλανδία. Στην ομιλία του τον Ιανουάριο, ο Cameron χειροκρότησε την προσπάθεια της ολλανδικής κυβέρνησης «να εξετάσει διεξοδικά το τί η ΕΕ στο σύνολό της θα πρέπει να κάνει και το τί θα πρέπει να σταματήσει να κάνει». Η λεγόμενη αναθεώρηση της επικουρικότητας δημοσιεύθηκε πρόσφατα και αναφέρει 54 τομείς πολιτικής στους οποίους η Χάγη νιώθει πως η ΕΕ θα πρέπει να εμπλέκεται λιγότερο, ή ακόμα και να μη συμμετάσχει καθόλου. Δεδομένου του ότι πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό, ή είναι εντελώς αντίθετοι, στις πιέσεις του Cameron για τη διεξαγωγή μεταρρυθμίσεων, η Downing Street βλέπει το review της Ολλανδίας ως καλά νέα. Αλλά αν Cameron πιστεύει ότι η Ολλανδία θα υποστηρίξει ριζικές αλλαγές στην ΕΕ, κάνει λάθος.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Cameron πιστεύει ότι οι Ολλανδοί είναι στο πλευρό του. Όπως και ο Cameron, ο πρωθυπουργός Mark Rutte υποστηρίζει ότι «ο χρόνος μιας στενότερης ένωσης σε όλους τους τομείς της πολιτικής τελείωσε». Η ολλανδική ανάλυση υποστηρίζει ότι ο λόγος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δε θα πρέπει να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα σε τομείς όπως η κοινωνική ασφάλιση, οι συντάξεις, το ποινικό δίκαιο και η πολυφωνία των ΜΜΕ. Οι Ολλανδοί αντιτίθενται στην ύπαρξη ενός ανεξάρτητου προϋπολογισμού της Ευρωζώνης και φόρων της ΕΕ. Σε γενικές γραμμές, η ολλανδική κυβέρνηση πιστεύει ότι η Κομισιόν θα πρέπει να καθορίσει γενικούς στόχους και να αφήσει την εφαρμογή τους στα κράτη μέλη.
Οι Ολλανδοί, όπως οι Βρετανοί, πάντα φοβόταν την ιδέα της ύπαρξης ενός ευρωπαϊκού υπερ-κράτους και προτιμούν την ύπαρξη μιας ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Η Ολλανδία συμμερίζεται την προοπτική της Βρετανίας για την ελεύθερη αγορά και δεν εμπιστεύεται ούτε τον άξονα Βερολίνου-Παρισιού, ούτε κι ένα ισχυρό ευρωπαϊκό εκτελεστικό όργανο, να ενεργούν πάντα προς το καλύτερο συμφέρον των Ολλανδών. Έτσι, φοβάται τόσο τον υπερβολικό ζήλο της Κομισιόν, όσο κι ένα «Brexit».
Η ολλανδική ανάλυση της επικουρικότητας είναι επίσης μια απάντηση στον εγχώριο αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό, κάτι σαν τη στρατηγική δημοψηφίσματος του Cameron. Ο λαϊκιστής ηγέτης του Κόμματος της Ελευθερίας, Geert Wilders, υπέστη μεγάλη ήττα στις τελευταίες γενικές εκλογές, αλλά το αστέρι του ανέρχεται και πάλι. Η επάνοδός του έγινε σε βάρος του κεντροδεξιού κόμματος του Rutte, του VVD, όπως το UKIP της Βρετανίας έχει κλέψει ψηφοφόρους από τους Συντηρητικούς. Για να κλέψουν την ορμή του Wilders, οι αντίπαλοι Χριστιανοδημοκράτες άρχισαν να συζητούν τον επαναπατρισμό εξουσιών από την ΕΕ. Η ανάλυση της επικουρικότητας είναι μια προσπάθεια να κατευνάσουν αυτή την αυξανόμενη σε μέγεθος τάση.
Ωστόσο, οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί. Σε αντίθεση με τον βρετανικό συνασπισμό, όπου κυριαρχούν οι Συντηρητικοί, οι Φιλελεύθεροι του Rutte είναι επί ίσοις όροις με τους Σοσιαλδημοκράτες, με 41 και 38 βουλευτές αντίστοιχα. Το VVD είναι πιο ευρωσκεπτικιστικό από τον κυβερνητικό του εταίρο, αλλά ο υπουργός Εξωτερικών που είναι υπεύθυνος για την ανάλυση της επικουρικότητας, ο Frans Timmermans, είναι ανώτερο μέλος των Σοσιαλδημοκρατών κι ένθερμος Ευρωπαίος. Κι αφού η Ολλανδία κατέχει την προεδρία του Eurogroup (της ομάδας υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης), είναι δύσκολο για την κυβέρνηση να επικρίνει υπερβολικά την ΕΕ. Η Ολλανδία έχει επίσης ένα επιτακτικό γεωπολιτικό και οικονομικό ενδιαφέρον στο να παραμένει στην ΕΕ και στο να αξιοποιήσει πλήρως τα πλεονεκτήματα της ενιαίας αγοράς.
Κατά συνέπεια, οι προτάσεις της ανάλυσης δεν είναι τόσο εκτεταμένες όσο ήλπιζε ο Cameron. Η ανάλυση αναφέρει, για παράδειγμα, ότι η ΕΕ δεν πρέπει να παρεμβαίνει στους τομείς της δασικής πολιτικής, της εθνικής διαχείρισης των πλημμυρών, ή των κανόνων που διέπουν την ποιότητα του αέρα, του γάλακτος στα σχολεία, την ασφάλεια των σηράγγων ή των κανατών ελαιολάδου. Αυτές δεν είναι τολμηρές ιδέες για την αναμόρφωση του τρόπου λειτουργίας της Ένωσης. Εν τω μεταξύ, οι Κάτω Χώρες θέλουν μεγαλύτερη ευρωπαϊκή συνεργασία στους τομείς της άμυνας, της πολιτική για το κλίμα, της ενέργειας, της πολιτικής μετανάστευσης και του διασυνοριακού εγκλήματος, καθώς και μια ώθηση για την ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς και τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας και της νομιμότητας της λήψης αποφάσεων της ευρωζώνης.
Ενώ Rutte και Cameron έχουν κοινό ένα μεγάλο μέρος της διάγνωσής τους σχετικά με το ποια είναι τα προβλήματα στην ΕΕ, οι απόψεις τους διαφέρουν όσον αφορά στη θεραπεία. Ο Rutte απορρίπτει την έννοια του επαναπατρισμού εξουσιών και λέει πως η αλλαγή της Συνθήκης δεν είναι ούτε δυνατή ούτε κι επιθυμητή. Αντί αυτού έχει στο στόχαστρό του να τιθασεύσει αυτό που αντιλαμβάνεται ως μιαν αλαζονική Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το αγαπημένο του μέσο είναι η επικουρικότητα. Η αρχή αυτή, που είναι κεντρική στις συνθήκες της ΕΕ, αλλά δεν εφαρμόζονται επαρκώς, θεωρεί ότι η Ένωση πρέπει να δρα μόνον όταν αυτό επιτυγχάνει καλύτερα αποτελέσματα από ό,τι όταν τα κράτη μέλη δρουν χωριστά σε εθνικό επίπεδο.
Ποιες μεταρρυθμίσεις θα μπορούσε να προτείνει ο Cameron, τότε, που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν οι Ολλανδοί; Μία θα μπορούσε να είναι το να δοθεί στα εθνικά κοινοβούλια μεγαλύτερος ρόλος στην αστυνόμευση της επικουρικότητας, για παράδειγμα μέσω της διαδικασίας της «κίτρινης κάρτας». Η διαδικασία αυτή επιτρέπει στο ένα τρίτο των εθνικών κοινοβουλίων (ή περισσότερο) να ζητήσει από την Κομισιόν να αποσύρει την πρόταση που θεωρούν πως παραβιάζει την αρχή της επικουρικότητας. Αυτό θα μπορούσε να ενισχυθεί σε μια «κόκκινη κάρτα», έτσι ώστε η αίτηση να γίνει υποχρέωση της απόσυρσης μιας πρωτοβουλίας. Η μείωση του αριθμού των Επιτρόπων θα μπορούσε να μειώσει και τον αριθμό των ανεπιθύμητων πρωτοβουλιών της Κομισιόν και να κάνει το έργο της να είναι πιο εστιασμένο. Ωστόσο, δεδομένου ότι αυτό θα απαιτούσε τροποποίηση της Συνθήκης, ένα ενδιάμεσο βήμα θα είναι ο διορισμός ανωτέρων και κατωτέρων επιτρόπων στη νέα Κομισιόν το 2014.
Η Χάγη έχει λάβει υποστήριξη για το review της επικουρικότητάς της από τη Γερμανία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία και την Αυστρία, μερικές εκ των οποίων εξετάζουν παρόμοιες πρακτικές. Ακόμη και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Martin Schulz, είπε πως η επικουρικότητα θα πρέπει να ενισχυθεί. Ο David Cameron θα πρέπει να σχηματίσει ένα κοινό μέτωπο με τους Ολλανδούς και άλλα κράτη μέλη ομοίας σκέψης όσον αφορά τη μεταρρύθμιση για να ενδυναμώσει την επιβολή της επικουρικότητας, γεγονός το οποίο δε θα απαιτήσει σημαντική αλλαγή της Συνθήκης. Αλλά αν ο Βρετανός πρωθυπουργός διαβάσει λάθος τα σημάδια των πιθανών συμμάχων του και ασκήσει πιέσεις για μεγάλης κλίμακας επαναπατρισμό των εξουσιών, είναι βέβαιο πως θα βρει τον εαυτό του απομονωμένο.
Του Rem Korteweg
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://www.cer.org.uk/publications/archive/bulletin-article/2013/will-dutch-help-cameron-reform-eu
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Cameron πιστεύει ότι οι Ολλανδοί είναι στο πλευρό του. Όπως και ο Cameron, ο πρωθυπουργός Mark Rutte υποστηρίζει ότι «ο χρόνος μιας στενότερης ένωσης σε όλους τους τομείς της πολιτικής τελείωσε». Η ολλανδική ανάλυση υποστηρίζει ότι ο λόγος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δε θα πρέπει να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα σε τομείς όπως η κοινωνική ασφάλιση, οι συντάξεις, το ποινικό δίκαιο και η πολυφωνία των ΜΜΕ. Οι Ολλανδοί αντιτίθενται στην ύπαρξη ενός ανεξάρτητου προϋπολογισμού της Ευρωζώνης και φόρων της ΕΕ. Σε γενικές γραμμές, η ολλανδική κυβέρνηση πιστεύει ότι η Κομισιόν θα πρέπει να καθορίσει γενικούς στόχους και να αφήσει την εφαρμογή τους στα κράτη μέλη.
Οι Ολλανδοί, όπως οι Βρετανοί, πάντα φοβόταν την ιδέα της ύπαρξης ενός ευρωπαϊκού υπερ-κράτους και προτιμούν την ύπαρξη μιας ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Η Ολλανδία συμμερίζεται την προοπτική της Βρετανίας για την ελεύθερη αγορά και δεν εμπιστεύεται ούτε τον άξονα Βερολίνου-Παρισιού, ούτε κι ένα ισχυρό ευρωπαϊκό εκτελεστικό όργανο, να ενεργούν πάντα προς το καλύτερο συμφέρον των Ολλανδών. Έτσι, φοβάται τόσο τον υπερβολικό ζήλο της Κομισιόν, όσο κι ένα «Brexit».
Η ολλανδική ανάλυση της επικουρικότητας είναι επίσης μια απάντηση στον εγχώριο αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό, κάτι σαν τη στρατηγική δημοψηφίσματος του Cameron. Ο λαϊκιστής ηγέτης του Κόμματος της Ελευθερίας, Geert Wilders, υπέστη μεγάλη ήττα στις τελευταίες γενικές εκλογές, αλλά το αστέρι του ανέρχεται και πάλι. Η επάνοδός του έγινε σε βάρος του κεντροδεξιού κόμματος του Rutte, του VVD, όπως το UKIP της Βρετανίας έχει κλέψει ψηφοφόρους από τους Συντηρητικούς. Για να κλέψουν την ορμή του Wilders, οι αντίπαλοι Χριστιανοδημοκράτες άρχισαν να συζητούν τον επαναπατρισμό εξουσιών από την ΕΕ. Η ανάλυση της επικουρικότητας είναι μια προσπάθεια να κατευνάσουν αυτή την αυξανόμενη σε μέγεθος τάση.
Ωστόσο, οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί. Σε αντίθεση με τον βρετανικό συνασπισμό, όπου κυριαρχούν οι Συντηρητικοί, οι Φιλελεύθεροι του Rutte είναι επί ίσοις όροις με τους Σοσιαλδημοκράτες, με 41 και 38 βουλευτές αντίστοιχα. Το VVD είναι πιο ευρωσκεπτικιστικό από τον κυβερνητικό του εταίρο, αλλά ο υπουργός Εξωτερικών που είναι υπεύθυνος για την ανάλυση της επικουρικότητας, ο Frans Timmermans, είναι ανώτερο μέλος των Σοσιαλδημοκρατών κι ένθερμος Ευρωπαίος. Κι αφού η Ολλανδία κατέχει την προεδρία του Eurogroup (της ομάδας υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης), είναι δύσκολο για την κυβέρνηση να επικρίνει υπερβολικά την ΕΕ. Η Ολλανδία έχει επίσης ένα επιτακτικό γεωπολιτικό και οικονομικό ενδιαφέρον στο να παραμένει στην ΕΕ και στο να αξιοποιήσει πλήρως τα πλεονεκτήματα της ενιαίας αγοράς.
Κατά συνέπεια, οι προτάσεις της ανάλυσης δεν είναι τόσο εκτεταμένες όσο ήλπιζε ο Cameron. Η ανάλυση αναφέρει, για παράδειγμα, ότι η ΕΕ δεν πρέπει να παρεμβαίνει στους τομείς της δασικής πολιτικής, της εθνικής διαχείρισης των πλημμυρών, ή των κανόνων που διέπουν την ποιότητα του αέρα, του γάλακτος στα σχολεία, την ασφάλεια των σηράγγων ή των κανατών ελαιολάδου. Αυτές δεν είναι τολμηρές ιδέες για την αναμόρφωση του τρόπου λειτουργίας της Ένωσης. Εν τω μεταξύ, οι Κάτω Χώρες θέλουν μεγαλύτερη ευρωπαϊκή συνεργασία στους τομείς της άμυνας, της πολιτική για το κλίμα, της ενέργειας, της πολιτικής μετανάστευσης και του διασυνοριακού εγκλήματος, καθώς και μια ώθηση για την ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς και τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας και της νομιμότητας της λήψης αποφάσεων της ευρωζώνης.
Ενώ Rutte και Cameron έχουν κοινό ένα μεγάλο μέρος της διάγνωσής τους σχετικά με το ποια είναι τα προβλήματα στην ΕΕ, οι απόψεις τους διαφέρουν όσον αφορά στη θεραπεία. Ο Rutte απορρίπτει την έννοια του επαναπατρισμού εξουσιών και λέει πως η αλλαγή της Συνθήκης δεν είναι ούτε δυνατή ούτε κι επιθυμητή. Αντί αυτού έχει στο στόχαστρό του να τιθασεύσει αυτό που αντιλαμβάνεται ως μιαν αλαζονική Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το αγαπημένο του μέσο είναι η επικουρικότητα. Η αρχή αυτή, που είναι κεντρική στις συνθήκες της ΕΕ, αλλά δεν εφαρμόζονται επαρκώς, θεωρεί ότι η Ένωση πρέπει να δρα μόνον όταν αυτό επιτυγχάνει καλύτερα αποτελέσματα από ό,τι όταν τα κράτη μέλη δρουν χωριστά σε εθνικό επίπεδο.
Ποιες μεταρρυθμίσεις θα μπορούσε να προτείνει ο Cameron, τότε, που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν οι Ολλανδοί; Μία θα μπορούσε να είναι το να δοθεί στα εθνικά κοινοβούλια μεγαλύτερος ρόλος στην αστυνόμευση της επικουρικότητας, για παράδειγμα μέσω της διαδικασίας της «κίτρινης κάρτας». Η διαδικασία αυτή επιτρέπει στο ένα τρίτο των εθνικών κοινοβουλίων (ή περισσότερο) να ζητήσει από την Κομισιόν να αποσύρει την πρόταση που θεωρούν πως παραβιάζει την αρχή της επικουρικότητας. Αυτό θα μπορούσε να ενισχυθεί σε μια «κόκκινη κάρτα», έτσι ώστε η αίτηση να γίνει υποχρέωση της απόσυρσης μιας πρωτοβουλίας. Η μείωση του αριθμού των Επιτρόπων θα μπορούσε να μειώσει και τον αριθμό των ανεπιθύμητων πρωτοβουλιών της Κομισιόν και να κάνει το έργο της να είναι πιο εστιασμένο. Ωστόσο, δεδομένου ότι αυτό θα απαιτούσε τροποποίηση της Συνθήκης, ένα ενδιάμεσο βήμα θα είναι ο διορισμός ανωτέρων και κατωτέρων επιτρόπων στη νέα Κομισιόν το 2014.
Η Χάγη έχει λάβει υποστήριξη για το review της επικουρικότητάς της από τη Γερμανία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία και την Αυστρία, μερικές εκ των οποίων εξετάζουν παρόμοιες πρακτικές. Ακόμη και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Martin Schulz, είπε πως η επικουρικότητα θα πρέπει να ενισχυθεί. Ο David Cameron θα πρέπει να σχηματίσει ένα κοινό μέτωπο με τους Ολλανδούς και άλλα κράτη μέλη ομοίας σκέψης όσον αφορά τη μεταρρύθμιση για να ενδυναμώσει την επιβολή της επικουρικότητας, γεγονός το οποίο δε θα απαιτήσει σημαντική αλλαγή της Συνθήκης. Αλλά αν ο Βρετανός πρωθυπουργός διαβάσει λάθος τα σημάδια των πιθανών συμμάχων του και ασκήσει πιέσεις για μεγάλης κλίμακας επαναπατρισμό των εξουσιών, είναι βέβαιο πως θα βρει τον εαυτό του απομονωμένο.
Του Rem Korteweg
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://www.cer.org.uk/publications/archive/bulletin-article/2013/will-dutch-help-cameron-reform-eu
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου