Η νίκη του συνασπισμού «Γεωργιανό όνειρο» του Μπιντζίνα Ιβανισβίλι στις βουλευτικές εκλογές στη Γεωργία θέτει ενώπιον της Ρωσίας τη δύσκολη υποχρέωση να επεξεργαστεί μια νέα πολιτική γραμμή ως προς τη Γεωργία. Σε αντικατάσταση του παρορμητικού Μιχαήλ Σαακασβίλι, ο οποίος κατέστησε τη χώρα του σχεδόν τον βασικό αντίπαλο της Μόσχας στην περιοχή, ήρθε ένας έξυπνος και προσεκτικός πολιτικός.
Η πραγματικότητα, όπως έδειξαν τα γεγονότα του πολέμου του Αυγούστου, απέδειξε το αντίθετο. Ήταν ειδικά η Τιφλίδα που έγινε εισβολέας επιτιθέμενη στη Νότιο Οσετία και τους Ρώσους κυανόκρανους, που ήταν εγκατεστημένοι στο έδαφός της. Γι’ αυτό και ξεκινώντας ουσιαστικά από το μηδέν το διάλογο με τη Γεωργία, η Μόσχα πρέπει να επιμείνει στην αναγνώριση της γεωργιανής πλευράς ως εκείνης, που είχε την πρωτοβουλία και την ευθύνη των δραματικών γεγονότων προ τετραετίας και να υποστηρίξει την ανεξαρτησία της Δημοκρατίας της Ν.Οσετίας και της Αμπχαζίας. Τα ζητήματα αυτά αποτελούν θέματα αρχής. Ωστόσο για τα υπόλοιπα είναι δυνατή και χρειάζεται να γίνει με τη γεωργιανή κυβέρνηση διάλογος, ο οποίος, πιθανώς στο μέλλον θα μπορέσει να οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα.
Παρά το ότι ορισμένοι ειδικοί τον χαρακτηρίζουν «φιλορώσο», πρωτίστως είναι «φιλογεωργιανός». Γι’ αυτό και η Ρωσία οφείλει να συνδυάσει την ευλυγισία και την αυστηρότητα στη συνεργασία της με τη νέα γεωργιανή κυβέρνηση, θέτοντας στο επίκεντρο τα δικά της εθνικά συμφέροντα.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ο Ιβανισβίλι επανειλημμένως δήλωνε ότι θα κατορθώσει να διευθετήσει τις σχέσεις με τη Ρωσία, οι οποίες οδηγήθηκαν στο κρίσιμο σημείο μετά τα γεγονότα του Αυγούστου του 2008. Όντως οι δηλώσεις αυτού του πολιτικού μετά τη νίκη στις εκλογές εμπνέουν από πρώτη άποψη αισιοδοξία: όπως όλα δείχνουν η Γεωργία δεν θα μποϊκοτάρει τη χειμερινή Ολυμπιάδα στο Σότσι και είναι έτοιμη να ξεκινήσει διάλογο με τη Ρωσία για ευρύ φάσμα επίμαχων ζητημάτων.
Την ίδια στιγμή παραμένει ασαφές μέχρι τέλους ποια παρ’ όλ’ αυτά γραμμή αναμένεται να ακολουθήσει ο Ιβανισβίλι στη διεθνή σκηνή. Οι δηλώσεις, που έγιναν δημοσίως, μαρτυρούν ότι η Τιφλίδα τείνει να διατηρήσει αμετάβλητο τον προσανατολισμό της στην εξωτερική της πολιτική, την οποία η Γεωργία ακολουθούσε ακόμη από την εποχή του Σεβαρντνάντζε και εν συνεχεία του Σαακασβίλι. Και ειδικά την επιλογή της συμμαχίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ταχύτερη ενοποίηση με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήδη εντάχθηκε με σοβαρό τρόπο στη «μάχη για τη Γεωργία» και είναι έτοιμη, παρά τη χρηματιστική της κρίση, να παραχωρήσει στη νέα κυβέρνηση 670 εκατομμύρια ευρώ. Η Βορειοατλαντική Συμμαχία, η οποία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στο Αφγανιστάν και σε ορισμένο βαθμό εξαρτάται από τη βοήθεια από πλευράς Μόσχας, επίσης δεν επιθυμεί να «αφήσει» τη Γεωργία. Ο γενικός γραμματέας αυτού του Οργανισμού, ο Άντερς φογκ Ράσμουσεν, χαρακτηρίζει τη διαδικασία ένταξής της στο ΝΑΤΟ «μη αναστρέψιμη».
Τη δεκαετία του 1990 και ιδιαίτερα τη δεκαετία του 2000 στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ επιμόνως προωθούνταν η θέση ότι η Τιφλίδα αποτελεί θύμα των «αυτοκρατορικών φιλοδοξιών» της Μόσχας. Το γεγονός αυτό διευκόλυνε τη δημιουργία μιας ορισμένης εικόνας του γεωργιανού κράτους στα μάτια της κοινής γνώμης των ΗΠΑ και των χωρών της ΕΕ και δικαιολογούσε την επιθυμία να «υπερασπιστούν» τη Γεωργία από ρωσική επίθεση.
ΤΟΥ Αλεξέι Πιλκό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου