Πόσο απογοητευτικό είναι. Ξοδέψαμε 12 χρόνια, δισεκατομμύρια στερλίνες και 440 βρετανικές ψυχές στο Αφγανιστάν και το μόνο που καταφέραμε είναι να κάνουμε τους δρόμους της Βρετανίας, σύμφωνα με την πλειονότητα όσων συμμετέχουν σε δημοσκοπήσεις, λιγότερο ασφαλείς. Και τώρα φαίνεται ότι ανυπομονούμε να εφαρμόσουμε την ίδια διανοητική δομή και στη Βόρεια Αφρική. «Αυτό που αντιμετωπίζουμε», μας λέει ο πρωθυπουργός, «είναι μια εξτρεμιστική ισλαμική βίαια τρομοκρατική οργάνωση με δεσμούς στην Αλ-Κάιντα, σαν αυτή που είχαμε να αντιμετωπίσουμε στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν». Μόνο που τώρα δεν έχουμε (να αντιμετωπίσουμε), ή δεν θα έχουμε (να αντιμετωπίσουμε). Εκτός κι αν επαναλάβομε το λάθος να προκαλέσουμε εχθρότητα εναντίον μας, εκεί όπου δεν υπήρχε πριν.
Η σφαγή το εργοστάσιο φυσικού αερίου στην Αλγερία η οποία προκάλεσε αυτές τις τελευταίες δηλώσεις του πρωθυπουργού, ήταν μια άσχημη, τραγική και αιματηρή επιχείρηση. Αλλά προς Θεού, ας μην βιαστούμε να δηλώσουμε το Σαχέλ –αυτή την τεράστια ακυβέρνητη έκταση όπου η Σαχάρα συναντά τα λιβάδια της υποσαχάριας Αφρικής- το τελευταίο θέατρο στον «παγκόσμιο πόλεμό μας κατά της τρομοκρατίας». Υπήρχε χάος από πάντα, ήταν το θέατρο μιας παλαιάς διαμάχης μεταξύ των κτηνοτρόφων και των γεωργών η οποία συνέβη από την πρώτη στιγμή, εκεί που η έρημος συναντά τις καλλιέργειες. Μόνο που στην σύγχρονη εποχή μας, έχουμε παράσχει άλλα μέσα διαβίωσης σε αυτούς που παλεύουν στην κόψη της ύπαρξης, με διακίνηση ναρκωτικών και όπλων και ανθρώπων, και την ευκαιρία να κερδίσουν τεράστια λύτρα από την απαγωγή δυτικών.
Και στους τελευταίους 18 μήνες, τα πράγματα έχουν επιταχυνθεί, με φλόγες, όπλα και μεταφορές να καταφθάνουν από τη Λιβύη. Μερικές από τις συμμορίες που δραστηριοποιούνται στη Σαχέλ είναι ισλαμιστές εξτρεμιστές. Αλλά το να τους χαρακτηρίζουμε όλους «τρομοκράτες», πολύ λιγότερο όλους τους άλλους διάφορους αντάρτες, αποστάτες, έκνομους, Tuareg εθνικιστές και διάφορες νομαδικές ομάδες, είναι τόσο ανόητο όσο να τους κατατάξουμε στους Ταλιμπάν. Ο ηγέτης της ομάδας που είναι υπεύθυνη για την επίθεση στην Αλγερία, είναι γνωστός ως ο «κ. Marlboro», από τη γνωστή μάρκα τσιγάρων. Στο βαθμό που ο ίδιος και οι όμοιοί του έχουν εμπνευστεί από «τρομοκρατικά δίκτυα» παντού στη Μέση Ανατολή, είναι πιθανό να έχει γίνει με τα τεράστια ποσά που συλλέγονται από την απαγωγή δυτικών στο Κέρας της Αφρικής.
Δύο διδάγματα από το Αφγανιστάν μας κοιτούν κατά πρόσωπο:
1.Ίσως να μην μας αρέσει ο ισλαμικός εξτρεμισμός. Αλλά εάν τα αποκαλούμε όλα «τρομοκρατία», και επομένως μαζί με αυτούς και μια ολόκληρη κοινωνία, θα χάσουμε. Αντί να σπεύσουμε να διευρύνουμε την κατηγορία των εχθρών μας, πρέπει να τους περιορίσουμε αυστηρά σε μια μικρή χούφτα με αυτούς που πραγματικά εύχονται το κακό μας (σε αντίθεση με την επιθυμία να παραμείνουμε έξω από το δρόμο τους, και/ή να πληρώσουμε). Κατά τα λοιπά, είναι ανάγκη να δράσουμε πολύ πιο προσεκτικά, να ενθαρρύνουμε τη σταδιακή επέκταση του κράτους δικαίου, την υλική πρόοδο, και κάτι που να προσεγγίζει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.
2.Σε αυτή τη δεύτερη, προσεκτική ημερήσια διάταξη, υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί στο τι πρέπει να κάνουμε άμεσα. Κυρίως πρέπει να δράσουμε μέσω των ντόπιων συμμάχων. Από καιρό σε καιρό, σε κρίσιμες συγκυρίες, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παρέμβουμε στρατιωτικά μόνοι μας, για να σταματήσουμε μια καταστροφή ή να φέρουμε μια ισορροπία. Επομένως, τους πρώτους 18 μήνες της περιπέτειάς μας στο Αφγανιστάν, είναι πλέον δύσκολο να θυμηθούμε, ήταν μεγάλη επιτυχία. Η τραγωδία ήταν πέρα από κάθε όριο. Θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι με το να καθιερώσουμε τη Βόρεια Συμμαχία στην Καμπούλ, κυνηγώντας την Αλ Κάιντα κατά μήκος των συνόρων, και στη συνέχεια να γυρίσουμε σπίτι. Επομένως τώρα, στο Μάλι, οι Γάλλοι έχουν κάνει ακριβώς το σωστό πράγμα, με την προϋπόθεση ότι θα διατηρήσουν τη νηφαλιότητα να υποβάλουν τα σέβη τους στις δυνάμεις των ECOWAS (Economic Communiti of West African States) το συντομότερο δυνατό.
Δεν μάθαμε πολλά από το Αφγανιστάν. Τουλάχιστον ας μάθουμε να μην κρατάμε απλώς μια στάση σχετικά με την «παγκόσμια τρομοκρατία» και να διαχειριστούμε τα προβλήματα του Σαχέλ με περισσότερη νοημοσύνη και περίσκεψη.
Του Nick Witney
*Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο εδώ:http://ecfr.eu/blog/entry/mali_learning_nothing_from_afghanistan
Η σφαγή το εργοστάσιο φυσικού αερίου στην Αλγερία η οποία προκάλεσε αυτές τις τελευταίες δηλώσεις του πρωθυπουργού, ήταν μια άσχημη, τραγική και αιματηρή επιχείρηση. Αλλά προς Θεού, ας μην βιαστούμε να δηλώσουμε το Σαχέλ –αυτή την τεράστια ακυβέρνητη έκταση όπου η Σαχάρα συναντά τα λιβάδια της υποσαχάριας Αφρικής- το τελευταίο θέατρο στον «παγκόσμιο πόλεμό μας κατά της τρομοκρατίας». Υπήρχε χάος από πάντα, ήταν το θέατρο μιας παλαιάς διαμάχης μεταξύ των κτηνοτρόφων και των γεωργών η οποία συνέβη από την πρώτη στιγμή, εκεί που η έρημος συναντά τις καλλιέργειες. Μόνο που στην σύγχρονη εποχή μας, έχουμε παράσχει άλλα μέσα διαβίωσης σε αυτούς που παλεύουν στην κόψη της ύπαρξης, με διακίνηση ναρκωτικών και όπλων και ανθρώπων, και την ευκαιρία να κερδίσουν τεράστια λύτρα από την απαγωγή δυτικών.
Και στους τελευταίους 18 μήνες, τα πράγματα έχουν επιταχυνθεί, με φλόγες, όπλα και μεταφορές να καταφθάνουν από τη Λιβύη. Μερικές από τις συμμορίες που δραστηριοποιούνται στη Σαχέλ είναι ισλαμιστές εξτρεμιστές. Αλλά το να τους χαρακτηρίζουμε όλους «τρομοκράτες», πολύ λιγότερο όλους τους άλλους διάφορους αντάρτες, αποστάτες, έκνομους, Tuareg εθνικιστές και διάφορες νομαδικές ομάδες, είναι τόσο ανόητο όσο να τους κατατάξουμε στους Ταλιμπάν. Ο ηγέτης της ομάδας που είναι υπεύθυνη για την επίθεση στην Αλγερία, είναι γνωστός ως ο «κ. Marlboro», από τη γνωστή μάρκα τσιγάρων. Στο βαθμό που ο ίδιος και οι όμοιοί του έχουν εμπνευστεί από «τρομοκρατικά δίκτυα» παντού στη Μέση Ανατολή, είναι πιθανό να έχει γίνει με τα τεράστια ποσά που συλλέγονται από την απαγωγή δυτικών στο Κέρας της Αφρικής.
Δύο διδάγματα από το Αφγανιστάν μας κοιτούν κατά πρόσωπο:
1.Ίσως να μην μας αρέσει ο ισλαμικός εξτρεμισμός. Αλλά εάν τα αποκαλούμε όλα «τρομοκρατία», και επομένως μαζί με αυτούς και μια ολόκληρη κοινωνία, θα χάσουμε. Αντί να σπεύσουμε να διευρύνουμε την κατηγορία των εχθρών μας, πρέπει να τους περιορίσουμε αυστηρά σε μια μικρή χούφτα με αυτούς που πραγματικά εύχονται το κακό μας (σε αντίθεση με την επιθυμία να παραμείνουμε έξω από το δρόμο τους, και/ή να πληρώσουμε). Κατά τα λοιπά, είναι ανάγκη να δράσουμε πολύ πιο προσεκτικά, να ενθαρρύνουμε τη σταδιακή επέκταση του κράτους δικαίου, την υλική πρόοδο, και κάτι που να προσεγγίζει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.
2.Σε αυτή τη δεύτερη, προσεκτική ημερήσια διάταξη, υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί στο τι πρέπει να κάνουμε άμεσα. Κυρίως πρέπει να δράσουμε μέσω των ντόπιων συμμάχων. Από καιρό σε καιρό, σε κρίσιμες συγκυρίες, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παρέμβουμε στρατιωτικά μόνοι μας, για να σταματήσουμε μια καταστροφή ή να φέρουμε μια ισορροπία. Επομένως, τους πρώτους 18 μήνες της περιπέτειάς μας στο Αφγανιστάν, είναι πλέον δύσκολο να θυμηθούμε, ήταν μεγάλη επιτυχία. Η τραγωδία ήταν πέρα από κάθε όριο. Θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι με το να καθιερώσουμε τη Βόρεια Συμμαχία στην Καμπούλ, κυνηγώντας την Αλ Κάιντα κατά μήκος των συνόρων, και στη συνέχεια να γυρίσουμε σπίτι. Επομένως τώρα, στο Μάλι, οι Γάλλοι έχουν κάνει ακριβώς το σωστό πράγμα, με την προϋπόθεση ότι θα διατηρήσουν τη νηφαλιότητα να υποβάλουν τα σέβη τους στις δυνάμεις των ECOWAS (Economic Communiti of West African States) το συντομότερο δυνατό.
Δεν μάθαμε πολλά από το Αφγανιστάν. Τουλάχιστον ας μάθουμε να μην κρατάμε απλώς μια στάση σχετικά με την «παγκόσμια τρομοκρατία» και να διαχειριστούμε τα προβλήματα του Σαχέλ με περισσότερη νοημοσύνη και περίσκεψη.
Του Nick Witney
*Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο εδώ:http://ecfr.eu/blog/entry/mali_learning_nothing_from_afghanistan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου