Λοιπόν οι διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία έχουν καταρρεύσει. Η ιδέα ότι μια λύση θα μπορούσε ακόμη να βρεθεί στις λίγες ημέρες μέχρι τη Σύνοδο του Βίλνιους, μπορεί να είναι μέρος του προβλήματος. Οι μαζικές διαδηλώσεις στο Κίεβο και η αδέξια αντίδραση των αρχών θα μπορούσε να αλλάξει την εικόνα. Αλλά για την ώρα, έχουμε ένα χάος. Επομένως, ποιους θα πρέπει να κατηγορήσουμε;
Η ΕΕ δεν θα πρέπει να είναι τόσο σκληρή με τον εαυτό της, εκτός από ένα συγκεκριμένο θέμα. «Έκανε πίσω» για να δώσει στους Ουκρανούς «αρκετό χρόνο». Έκανε πρόσθετες προτάσεις. Ο Stedan Fule, ο επίτροπος της ΕΕ για τη Διεύρυνση, ήταν έτοιμος να μεταβεί στο Κίεβο μαζί με (σύμφωνα με τους F) , ένα «πακέτο που περιελάμβανε ταχεία στήριξη του εμπορίου, υποσχέσεις για νέες προμήθειες φυσικού αερίου και υποστήριξη για εκ νέου βοήθεια από το ΔΝΤ». Πολλές από αυτές ήταν καλές ιδέες από μόνες τους αλλά σωρευτικά, κατόρθωσαν μόνο να δημιουργήσουν έναν πόλεμο προσφορών που επέτρεψε στην Ουκρανία να ξεγλιστρήσει από τις δεσμεύσεις της αντί να εμμείνει σε αυτές.
Το βασικό πρόβλημα είναι ένα θανάσιμο παράδοξο. Σε γενικές γραμμές, οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και της Βαλτικής που εντάχθηκαν στην ΕΕ το 2004, ήταν πρόθυμες να το κάνουν. Έκαναν όλη τη δύσκολη δουλειά της ένταξης, λόγω των μεγαλύτερων μακροπρόθεσμων οφελών της ένταξης. Στην Ουκρανία, η τωρινή ελίτ τουλάχιστον, το… πήρε αλλιώς. Οι ηγέτες της Ουκρανίας περιμένουν εμάς να απελευθερώσουμε τα οφέλη σε αυτούς πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από την υπογραφή οποιασδήποτε συμφωνίας. Το οφέλη πρέπει να έρχονται πρώτα.
Οι ηγέτες της Ουκρανίας μίλησαν για την ανάγκη διαρθρωτικών κεφαλαίων της τάξης των 20 δισ. δολαρίων. Ο πρωθυπουργός Azarov χλεύασε την ιδέα της βοήθειας 1 δισ. ευρώ: «Τι είναι 1 δις. ευρώ; Βοηθάει μόνο ένα ζητιάνο». Πιο πρόσφατα, ο Azarov είχε υποστηρίξει ότι η Ουκρανία χρειάζεται περί τα 150-165 δισ. ευρώ για να τη βοηθήσουν στον εκσυγχρονισμό.
Την ίδια στιγμή, η ουκρανική ηγεσία έχει κατηγορήσει τις ρωσικές πιέσεις. Ο Ουκρανός πρόεδρος Yanukovych επικοινώνησε με τον Λιθουανό πρόεδρο Dalia Grybauskaite για να υποστηρίξει ότι τα χέρια του ήταν δεμένα διότι η οικονομία στην Ανατολική Ουκρανία θα κατέρρεε υπό το βάρος ρωσικών εμπορικών κυρώσεων εάν προχωρούσε η συμφωνία με την ΕΕ. Η Ουκρανία τώρα απαιτεί η Ρωσία να αντικαταστήσει τις κυρώσεις με επιδοτήσεις. Αλλά μόνο επειδή η Ουκρανία φαίνεται να έχει απορρίψει την Ευρώπη, δε σημαίνει ότι θα ακολουθήσει εναλλακτική συμφωνία με τη Ρωσία. Οι Ρώσοι μπορεί απλώς να διστάζουν εάν αναφερθούν σε αυτούς τα ίδια τεράστια ποσά.
Επομένως, όποιο και να είναι το Plan B, η ΕΕ θα πρέπει να σκεφτεί σκληρά για το πώς να διαχειριστεί μια χώρα όπως η Ουκρανία, που περιμένει από τον υπόλοιπο κόσμο να πληρώσει ώστε να αλλάξει η ίδια, αντί να γίνει το αντίστροφο.
Του Andrew Wilson
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://ecfr.eu/blog/entry/back_to_front_ukraine
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Η ΕΕ δεν θα πρέπει να είναι τόσο σκληρή με τον εαυτό της, εκτός από ένα συγκεκριμένο θέμα. «Έκανε πίσω» για να δώσει στους Ουκρανούς «αρκετό χρόνο». Έκανε πρόσθετες προτάσεις. Ο Stedan Fule, ο επίτροπος της ΕΕ για τη Διεύρυνση, ήταν έτοιμος να μεταβεί στο Κίεβο μαζί με (σύμφωνα με τους F) , ένα «πακέτο που περιελάμβανε ταχεία στήριξη του εμπορίου, υποσχέσεις για νέες προμήθειες φυσικού αερίου και υποστήριξη για εκ νέου βοήθεια από το ΔΝΤ». Πολλές από αυτές ήταν καλές ιδέες από μόνες τους αλλά σωρευτικά, κατόρθωσαν μόνο να δημιουργήσουν έναν πόλεμο προσφορών που επέτρεψε στην Ουκρανία να ξεγλιστρήσει από τις δεσμεύσεις της αντί να εμμείνει σε αυτές.
Το βασικό πρόβλημα είναι ένα θανάσιμο παράδοξο. Σε γενικές γραμμές, οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και της Βαλτικής που εντάχθηκαν στην ΕΕ το 2004, ήταν πρόθυμες να το κάνουν. Έκαναν όλη τη δύσκολη δουλειά της ένταξης, λόγω των μεγαλύτερων μακροπρόθεσμων οφελών της ένταξης. Στην Ουκρανία, η τωρινή ελίτ τουλάχιστον, το… πήρε αλλιώς. Οι ηγέτες της Ουκρανίας περιμένουν εμάς να απελευθερώσουμε τα οφέλη σε αυτούς πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από την υπογραφή οποιασδήποτε συμφωνίας. Το οφέλη πρέπει να έρχονται πρώτα.
Οι ηγέτες της Ουκρανίας μίλησαν για την ανάγκη διαρθρωτικών κεφαλαίων της τάξης των 20 δισ. δολαρίων. Ο πρωθυπουργός Azarov χλεύασε την ιδέα της βοήθειας 1 δισ. ευρώ: «Τι είναι 1 δις. ευρώ; Βοηθάει μόνο ένα ζητιάνο». Πιο πρόσφατα, ο Azarov είχε υποστηρίξει ότι η Ουκρανία χρειάζεται περί τα 150-165 δισ. ευρώ για να τη βοηθήσουν στον εκσυγχρονισμό.
Την ίδια στιγμή, η ουκρανική ηγεσία έχει κατηγορήσει τις ρωσικές πιέσεις. Ο Ουκρανός πρόεδρος Yanukovych επικοινώνησε με τον Λιθουανό πρόεδρο Dalia Grybauskaite για να υποστηρίξει ότι τα χέρια του ήταν δεμένα διότι η οικονομία στην Ανατολική Ουκρανία θα κατέρρεε υπό το βάρος ρωσικών εμπορικών κυρώσεων εάν προχωρούσε η συμφωνία με την ΕΕ. Η Ουκρανία τώρα απαιτεί η Ρωσία να αντικαταστήσει τις κυρώσεις με επιδοτήσεις. Αλλά μόνο επειδή η Ουκρανία φαίνεται να έχει απορρίψει την Ευρώπη, δε σημαίνει ότι θα ακολουθήσει εναλλακτική συμφωνία με τη Ρωσία. Οι Ρώσοι μπορεί απλώς να διστάζουν εάν αναφερθούν σε αυτούς τα ίδια τεράστια ποσά.
Επομένως, όποιο και να είναι το Plan B, η ΕΕ θα πρέπει να σκεφτεί σκληρά για το πώς να διαχειριστεί μια χώρα όπως η Ουκρανία, που περιμένει από τον υπόλοιπο κόσμο να πληρώσει ώστε να αλλάξει η ίδια, αντί να γίνει το αντίστροφο.
Του Andrew Wilson
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://ecfr.eu/blog/entry/back_to_front_ukraine
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου