Στην ιστορία, υπάρχουν παραδείγματα κρατών που συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι: ενεργούν θαρραλέα όταν το κουράγιο τους θεωρείται ως απερισκεψία. Αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος που ενεργεί η Ολλανδία σήμερα, αμφισβητώντας το κράτος που κανένας δεν θέλει να εξοργίζει. Μιλάω για την Ολλανδία που αντιμετωπίζει τη Ρωσία του Putin. Η Ολλανδία άσκησε αγωγή εναντίον της Ρωσίας στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας, σε σχέση με την κράτη των ακτιβιστών και του πληρώματος του Arctic Sunrise της Greenpeace. Η Ολλανδία απαιτεί την απελευθέρωσή τους από τη Μόσχα και την απόρριψη των ποινικών διώξεων εναντίον τους.
Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι οι ρωσικές ειδικές δυνάμεις συνέλαβαν τους ακτιβιστές του Arctic Sunrise το Σεπτέμβριο, καθώς το πλήρωμα του πλοίου επιχείρησε να κρεμάσει τα πανό του στην εξέδρα άντλησης Prirazlomnaya για να διαμαρτυρηθεί έναντι της περιβαλλοντικής ζημιάς που σχετίζεται με την παραγωγή πετρελαίου στην Αρκτική. Η Μόσχα αρχικά κατηγόρησε τους περιβαλλοντολόγους για πειρατεία. Αλλά από τη στιγμή που η κατηγορία αυτή φάνηκε γελοία, τώρα κατηγορούνται για χουλιγκανισμό. Παρεμπιπτόντως, ο όρος χουλιγκανισμός δεν έχει καμία αντιστοιχία στο ναυτικό δίκαιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι, σε περίπτωση καταδίκης, οι συλληφθέντες αντιμετωπίζουν ποινή φυλάκισης μέχρι και επτά έτη. Από τη στιγμή που τα ρωσικά δικαστήρια χρησιμοποιούνται ως μέσο για την επίτευξη των πολιτικών στόχων του καθεστώτος, εάν το Κρεμλίνο δώσει εντολή, οι περιβαλλοντολόγοι σίγουρα θα τιμωρηθούν και θα περάσουν τόσο χρόνο στη φυλακή όσο κρίνουν αναγκαίο οι αρχές.
Με την ευκαιρία, η ρωσική πλευρά απέτυχε να εμφανιστεί στις ακροάσεις στο Δικαστήριο του Αμβούργου, θέτοντας έτσι σε δημοσίως την περιφρόνησή της προς το διεθνή οργανισμό. Επιπλέον, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών κατηγόρησε την Ολλανδία ότι γνώριζε «πως το πλοίο σκοπίμως εισήλθε στη ρωσική οικονομική ζώνη με πρόθεση να διαπράξει παράνομες ενέργειες».
Στο μεταξύ, αυτό το φαινομενικά ασήμαντο περιστατικό, το οποίο δεν συγκρίνεται με το μέγεθος του συριακού δράματος ή ακόμη και με τα προβλήματα της Ουκρανίας μεταξύ της Ρωσίας και της ΕΕ, είναι χωρίς αμφιβολία μια σημαντική δοκιμασία. Είναι πρώτα απ’ όλα μια δοκιμασία για την ικανότητα της Ευρώπης να ενωθεί πίσω από την Ολλανδία, υπερασπιζόμενη τους Ευρωπαίους πολίτες διάφορων εθνικοτήτων που βρίσκουν τους εαυτούς τους να συλλαμβάνονται. Δεύτερον, είναι μια δοκιμασία για το διεθνές δικαστικό σύστημα και την ικανότητά του να εξασφαλίσει μια δίκαιη νομική διαδικασία. Όπως αποδεικνύεται από τις αποφάσεις που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αυτή η διαδικασία δεν είναι πάντα άψογη, επομένως οι αποφάσεις συχνά καταλήγουν σε πολιτικό συμβιβασμό (δείτε για παράδειγμα την απόφαση του Δικαστηρίου ότι οι κατηγορίες εναντίον του Khodorkovsky δεν ήταν πολιτικά υποκινούμενες). Τρίτον, είναι μια δοκιμασία για τη δέσμευση της Μόσχας σε μια τακτική που μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: «δεν δίνουμε δεκάρα τι σκέφτεστε για εμάς». Αυτή η τακτική δεν αποτελεί απλώς μια αντανάκλαση του νέου δόγματος του Κρεμλίνου με τίτλο «επιστρέψαμε-τρέμετε!». Στην προκειμένη περίπτωση, το περιστατική είναι επίσης άλλη μια ευκαιρία για το Κρεμλίνο να επιβεβαιώσει τις αξιώσεις της Ρωσίας στην Αρκτική. Τέλος, οι ρωσικές αρχές φαίνεται να τεστάρουν τα νερά για να δουν πόσα μπορούν να «καταπιούν» οι Ευρωπαίοι εάν η Ρωσία αρχίσει να δείχνει τους μύες της.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην Ολλανδία. Μέχρι τώρα, η Ολλανδία θεωρούνταν ως πραγματιστές. Θα μπορούσαν να ξεχάσουν το πλοίο τους και τους ακτιβιστές της Greenpeace. Εξάλλου, οι ακτιβιστές προέρχονται από διάφορες χώρες των οποίων οι εκπρόσωποι παραμένουν σιωπηλοί για να μην εξοργίσουν το Κρεμλίνο. Ωστόσο, η Ολλανδία αποφάσισε να τηρήσει μια αυστηρή στάση και να εμμείνει σε αυτή μέχρι το τέλος.
Είναι πραγματικά μια μάλλον ριψοκίνδυνη επιχείρηση από την πλευρά τους. Η Μόσχα δεν ξεχνάει τις κακίες και δεν έχει υπομονή στις απαιτήσεις- ιδιαίτερα όταν προέρχονται από λιγότερο ισχυρά κράτη που τα θεωρεί ασήμαντα. Στην πραγματικότητα, η Μόσχα μπορεί πραγματικά να τιμωρήσει την ανυπακοή, όπως έχει κάνει αμέτρητες φορές με χώρες όπως η Ουκρανία, η Γεωργία, η Λιθουανία και η Πολωνία.
Το Sea Tribunal πρέπει να ανακοινώσει την ετυμηγορία του στις 21-22 Νοεμβρίου. Ας υποθέσουμε ότι θα αποφανθεί υπέρ των Ολλανδών. Τι θα κάνει στη συνέχεια το Κρεμλίνο; Θα αρνηθεί να συμμορφωθεί και θα στείλει αντί αυτού τους περιβαλλοντολόγους φυλακή; Εάν συμβεί αυτό, τι θα κάνει η Ευρώπη και οι μεγάλες δυνάμεις; Και πώς η όλη ιστορία θα επηρεάσει τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Sochi, το project του Putin;
Θα δούμε σύντομα πώς θα λήξει η αντιπαράθεση μεταξύ της Ολλανδίας και του «μυώδους, πολιτισμένου κράτους». Από όσα γνωρίζουμε, έχοντας συγκεντρώσει περισσότερο κουράγιο, η τολμηρή Ολλανδία μπορεί να κάνει ένα ακόμη βήμα περισσότερο από ό,τι περιμένουν να κάνει- μπορεί στ αλήθεια να εγκρίνει τη δική της Magnitsky.
Μέχρι στιγμής μπορούμε να πούμε μόνο αυτό: Μπράβο αγαπητή Ολλανδία. Δείξε στην υπόλοιπη Ευρώπη τι σημαίνει να έχει κανείς αρχές.
Της Lilia Shevtsova
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://carnegie.ru/eurasiaoutlook/?fa=53602&lang=en#wholeanswer
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι οι ρωσικές ειδικές δυνάμεις συνέλαβαν τους ακτιβιστές του Arctic Sunrise το Σεπτέμβριο, καθώς το πλήρωμα του πλοίου επιχείρησε να κρεμάσει τα πανό του στην εξέδρα άντλησης Prirazlomnaya για να διαμαρτυρηθεί έναντι της περιβαλλοντικής ζημιάς που σχετίζεται με την παραγωγή πετρελαίου στην Αρκτική. Η Μόσχα αρχικά κατηγόρησε τους περιβαλλοντολόγους για πειρατεία. Αλλά από τη στιγμή που η κατηγορία αυτή φάνηκε γελοία, τώρα κατηγορούνται για χουλιγκανισμό. Παρεμπιπτόντως, ο όρος χουλιγκανισμός δεν έχει καμία αντιστοιχία στο ναυτικό δίκαιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι, σε περίπτωση καταδίκης, οι συλληφθέντες αντιμετωπίζουν ποινή φυλάκισης μέχρι και επτά έτη. Από τη στιγμή που τα ρωσικά δικαστήρια χρησιμοποιούνται ως μέσο για την επίτευξη των πολιτικών στόχων του καθεστώτος, εάν το Κρεμλίνο δώσει εντολή, οι περιβαλλοντολόγοι σίγουρα θα τιμωρηθούν και θα περάσουν τόσο χρόνο στη φυλακή όσο κρίνουν αναγκαίο οι αρχές.
Με την ευκαιρία, η ρωσική πλευρά απέτυχε να εμφανιστεί στις ακροάσεις στο Δικαστήριο του Αμβούργου, θέτοντας έτσι σε δημοσίως την περιφρόνησή της προς το διεθνή οργανισμό. Επιπλέον, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών κατηγόρησε την Ολλανδία ότι γνώριζε «πως το πλοίο σκοπίμως εισήλθε στη ρωσική οικονομική ζώνη με πρόθεση να διαπράξει παράνομες ενέργειες».
Στο μεταξύ, αυτό το φαινομενικά ασήμαντο περιστατικό, το οποίο δεν συγκρίνεται με το μέγεθος του συριακού δράματος ή ακόμη και με τα προβλήματα της Ουκρανίας μεταξύ της Ρωσίας και της ΕΕ, είναι χωρίς αμφιβολία μια σημαντική δοκιμασία. Είναι πρώτα απ’ όλα μια δοκιμασία για την ικανότητα της Ευρώπης να ενωθεί πίσω από την Ολλανδία, υπερασπιζόμενη τους Ευρωπαίους πολίτες διάφορων εθνικοτήτων που βρίσκουν τους εαυτούς τους να συλλαμβάνονται. Δεύτερον, είναι μια δοκιμασία για το διεθνές δικαστικό σύστημα και την ικανότητά του να εξασφαλίσει μια δίκαιη νομική διαδικασία. Όπως αποδεικνύεται από τις αποφάσεις που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αυτή η διαδικασία δεν είναι πάντα άψογη, επομένως οι αποφάσεις συχνά καταλήγουν σε πολιτικό συμβιβασμό (δείτε για παράδειγμα την απόφαση του Δικαστηρίου ότι οι κατηγορίες εναντίον του Khodorkovsky δεν ήταν πολιτικά υποκινούμενες). Τρίτον, είναι μια δοκιμασία για τη δέσμευση της Μόσχας σε μια τακτική που μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: «δεν δίνουμε δεκάρα τι σκέφτεστε για εμάς». Αυτή η τακτική δεν αποτελεί απλώς μια αντανάκλαση του νέου δόγματος του Κρεμλίνου με τίτλο «επιστρέψαμε-τρέμετε!». Στην προκειμένη περίπτωση, το περιστατική είναι επίσης άλλη μια ευκαιρία για το Κρεμλίνο να επιβεβαιώσει τις αξιώσεις της Ρωσίας στην Αρκτική. Τέλος, οι ρωσικές αρχές φαίνεται να τεστάρουν τα νερά για να δουν πόσα μπορούν να «καταπιούν» οι Ευρωπαίοι εάν η Ρωσία αρχίσει να δείχνει τους μύες της.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην Ολλανδία. Μέχρι τώρα, η Ολλανδία θεωρούνταν ως πραγματιστές. Θα μπορούσαν να ξεχάσουν το πλοίο τους και τους ακτιβιστές της Greenpeace. Εξάλλου, οι ακτιβιστές προέρχονται από διάφορες χώρες των οποίων οι εκπρόσωποι παραμένουν σιωπηλοί για να μην εξοργίσουν το Κρεμλίνο. Ωστόσο, η Ολλανδία αποφάσισε να τηρήσει μια αυστηρή στάση και να εμμείνει σε αυτή μέχρι το τέλος.
Είναι πραγματικά μια μάλλον ριψοκίνδυνη επιχείρηση από την πλευρά τους. Η Μόσχα δεν ξεχνάει τις κακίες και δεν έχει υπομονή στις απαιτήσεις- ιδιαίτερα όταν προέρχονται από λιγότερο ισχυρά κράτη που τα θεωρεί ασήμαντα. Στην πραγματικότητα, η Μόσχα μπορεί πραγματικά να τιμωρήσει την ανυπακοή, όπως έχει κάνει αμέτρητες φορές με χώρες όπως η Ουκρανία, η Γεωργία, η Λιθουανία και η Πολωνία.
Το Sea Tribunal πρέπει να ανακοινώσει την ετυμηγορία του στις 21-22 Νοεμβρίου. Ας υποθέσουμε ότι θα αποφανθεί υπέρ των Ολλανδών. Τι θα κάνει στη συνέχεια το Κρεμλίνο; Θα αρνηθεί να συμμορφωθεί και θα στείλει αντί αυτού τους περιβαλλοντολόγους φυλακή; Εάν συμβεί αυτό, τι θα κάνει η Ευρώπη και οι μεγάλες δυνάμεις; Και πώς η όλη ιστορία θα επηρεάσει τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Sochi, το project του Putin;
Θα δούμε σύντομα πώς θα λήξει η αντιπαράθεση μεταξύ της Ολλανδίας και του «μυώδους, πολιτισμένου κράτους». Από όσα γνωρίζουμε, έχοντας συγκεντρώσει περισσότερο κουράγιο, η τολμηρή Ολλανδία μπορεί να κάνει ένα ακόμη βήμα περισσότερο από ό,τι περιμένουν να κάνει- μπορεί στ αλήθεια να εγκρίνει τη δική της Magnitsky.
Μέχρι στιγμής μπορούμε να πούμε μόνο αυτό: Μπράβο αγαπητή Ολλανδία. Δείξε στην υπόλοιπη Ευρώπη τι σημαίνει να έχει κανείς αρχές.
Της Lilia Shevtsova
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://carnegie.ru/eurasiaoutlook/?fa=53602&lang=en#wholeanswer
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου