Προφανώς, η άμυνα μετράει. Σύμφωνα με τη Βάση Δεδομένων Ενόπλων Συγκρούσεων του IISS, αυτή τη στιγμή βρίσκονται εν εξελίξει 51 συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο. Αλλά το γεγονός ότι ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Anders Fogh Rasmussen, θεώρησε αναγκαίο να ξεκινήσει ένα σχέδιο «Αμυντικών Θεμάτων» σε ολόκληρη τη Συμμαχία, υπογραμμίζει το γεγονός ότι, όταν πρόκειται για την πολιτική και τους προϋπολογισμούς, δύσκολα συζητιούνται οι ένοπλες δυνάμεις.
Την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε μια ενδιαφέρουσα διάσκεψη που διοργανώθηκε από το Carnegie Europe στις Βρυξέλλες για να τονίσει τα συμπεράσματα του πρώτου μέρους του σχεδίου του Rasmussen, στην ολοκλήρωση του οποίου συμμετείχαν μια σειρά από ομάδες προβληματισμού, συμπεριλαμβανομένου του IISS.
Σύμφωνα με τον Rasmussen , το σχέδιο έχει δείξει σαφώς ότι η άμυνα εξακολουθεί να έχει ακόμη σημασία, «αλλά αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι είναι να εξηγήσουμε καλύτερα το γιατί». Η διάσκεψη αυτής της εβδομάδας διερεύνησε το πώς πρέπει να γίνει αυτό. Ποιά επιχειρήματα θα είναι ελκυστικότερα; Και σε ποιόν θα πρέπει να απευθύνονται;
Ο Jamie Shea, ο εύγλωττος πρώην εκπρόσωπος Τύπου του ΝΑΤΟ, ο οποίος είναι τώρα αναπληρωτής βοηθός γενικός γραμματέας, είπε ότι ορισμένα από τα παλιά επιχειρήματα δεν θα ισχύουν πλέον σε μια μετά το Αφγανιστάν Συμμαχία. Το να ειπωθεί ότι οι ένοπλες δυνάμεις θα πρέπει να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν το οτιδήποτε σε έναν αβέβαιο κόσμο, δεν αρκεί πλέον. Έτοιμες για τί πράγμα; Αν τα έθνη συμμετέχουν σε ασκήσεις, τότε τί σκοπό έχουν αυτές; Οι κυβερνήσεις έπρεπε να είναι πιο ειλικρινείς με το κοινό τους σχετικά με το ποιές απειλές τις ανησυχούν πραγματικά: δεν θα έπρεπε να υποκρίνονται ότι προσπαθούσαν να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν κάθε είδους κίνδυνο.
Ποιά επιχειρήματα θα ήταν αποτελεσματικά; Ο Shea πρότεινε ότι τα έθνη δεν θα ήθελαν να εξαφανιστούν από τη διεθνή σκηνή, με άλλα λόγια, θα ήθελαν να έχουν κάτι να συνεισφέρουν σε μια μελλοντική κρίση η οποία απαιτούσε μια στρατιωτική αντίδραση. Οι κυβερνήσεις, είπε, θα πρέπει να επικεντρωθούν στο να δώσουν στις ένοπλες δυνάμεις την δυνατότητα να κάνουν σημαντικά πράγματα, όπως η παροχή γρήγορης βοήθειας μετά το τσουνάμι στην Ιαπωνία ή τον τυφώνα στις Φιλιππίνες. Οι στρατοί είχαν τη μοναδική δυνατότητα να αντιδράσουν άμεσα σε τέτοιες καταστάσεις, ο Shea υπενθύμισε πως ο Βρετανικός Στρατός εκλήθη να βοηθήσει με τη νόσο των τρελών αγελάδων. Οι ενέργειες αυτές βοήθησαν στη δημόσια υπεράσπιση των στρατών. «Συνδέστε την διήγηση με τα σημαντικά πράγματα», ήταν οι λογικές συμβουλές του Shea.
Η δική μου συνεισφορά ήταν ο ισχυρισμός πως είναι ζωτικής σημασίας να συμμετάσχουν οι πολιτικοί στην προώθηση της υπόθεσης για στενότερη, πιο ουσιαστική αμυντική συνεργασία. Ενώ αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως χιλιοειπωμένο, για μένα εξακολουθεί να είναι ζωτικής σημασίας αν θέλουμε να διατηρήσουμε αξιοπρεπείς δυνατότητες την εποχή που οι προϋπολογισμοί αναπόφευκτα μειώνονται. Αλλά η Μαρία-Ελένη Κοππά, μια Ελληνίδα σοσιαλίστρια ευρωβουλευτής που συμμετέχει ενεργά σε θέματα άμυνας, παρατήρησε ότι οι πρωτοβουλίες συνεργασίας παρεμποδίζονται από την έλλειψη αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Ενώ αυτό αποτελεί ένα θλιβερό σχόλιο σχετικά με την ΕΕ και την 64χρονη Συμμαχία του ΝΑΤΟ, είναι αναμφισβήτητα αληθές. Πώς μπορεί να είναι σίγουρη μια χώρα ότι αν βασιστεί σε ένα άλλο κράτος για την παροχή μιας συγκεκριμένης δυνατότητας σε μια σύγκρουση, ότι το άλλο κράτος θα τηρήσει την δέσμευσή του; Πώς το ξέρει ότι αν επενδύσει σε ένα κοινό σχέδιο ανάπτυξης μιας μελλοντικής τεχνολογίας, οι εταίροι της δεν θα αποσυρθούν αργότερα και ότι τα χρήματα δεν θα πάνε χαμένα;
Το φράγμα της εθνικής κυριαρχίας είναι πράγματι τεράστιο. Αλλά αν αυτό δεν ξεπεραστεί, τα έθνη που τώρα καταργούν ασυντόνιστα δυνατότητες θα ανακαλύψουν σε κάποια μελλοντική κρίση ότι, συλλογικά, η ικανότητά τους να ασκήσουν επιρροή θα έχει μειωθεί σημαντικά. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί αυτό είναι τα θετικά επιχειρήματα: να βασιστούν στα υπάρχοντα παραδείγματα ουσιαστικής συνεργασίας μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων και στην απόκτηση του εξοπλισμού, να αξιοποιήσουν την εμπειρία που απέκτησαν δρώντας από κοινού στο Αφγανιστάν, να προχωρήσουν σε από κοινού επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες με την αιτιολογία ότι αυτές θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας για το μέλλον και, ίσως το πιο σημαντικό, ότι θα δώσουν σε κάθε έθνος μια θέση στο τραπέζι σε μια μελλοντική κρίση. Ακόμη και οι μικρές επενδύσεις θα είναι χρήσιμες για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και δεν έχει σημασία εάν η συνεργασία είναι διμερής, ανάμεσα σε μια μικρή ομάδα, ή μέρος μιας πρωτοβουλίας του ΝΑΤΟ ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το σημαντικό είναι να διατυπώσουν πειστικά και θετικά επιχειρήματα που θα κερδίσουν την πολιτική έγκριση για την άμυνα του μέλλοντος.
Του Alexander Nicoll
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://www.iiss.org/en/politics%20and%20strategy/blogsections/2013-98d0/november-47b6/defence-matters-e11e
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε μια ενδιαφέρουσα διάσκεψη που διοργανώθηκε από το Carnegie Europe στις Βρυξέλλες για να τονίσει τα συμπεράσματα του πρώτου μέρους του σχεδίου του Rasmussen, στην ολοκλήρωση του οποίου συμμετείχαν μια σειρά από ομάδες προβληματισμού, συμπεριλαμβανομένου του IISS.
Σύμφωνα με τον Rasmussen , το σχέδιο έχει δείξει σαφώς ότι η άμυνα εξακολουθεί να έχει ακόμη σημασία, «αλλά αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι είναι να εξηγήσουμε καλύτερα το γιατί». Η διάσκεψη αυτής της εβδομάδας διερεύνησε το πώς πρέπει να γίνει αυτό. Ποιά επιχειρήματα θα είναι ελκυστικότερα; Και σε ποιόν θα πρέπει να απευθύνονται;
Ο Jamie Shea, ο εύγλωττος πρώην εκπρόσωπος Τύπου του ΝΑΤΟ, ο οποίος είναι τώρα αναπληρωτής βοηθός γενικός γραμματέας, είπε ότι ορισμένα από τα παλιά επιχειρήματα δεν θα ισχύουν πλέον σε μια μετά το Αφγανιστάν Συμμαχία. Το να ειπωθεί ότι οι ένοπλες δυνάμεις θα πρέπει να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν το οτιδήποτε σε έναν αβέβαιο κόσμο, δεν αρκεί πλέον. Έτοιμες για τί πράγμα; Αν τα έθνη συμμετέχουν σε ασκήσεις, τότε τί σκοπό έχουν αυτές; Οι κυβερνήσεις έπρεπε να είναι πιο ειλικρινείς με το κοινό τους σχετικά με το ποιές απειλές τις ανησυχούν πραγματικά: δεν θα έπρεπε να υποκρίνονται ότι προσπαθούσαν να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν κάθε είδους κίνδυνο.
Ποιά επιχειρήματα θα ήταν αποτελεσματικά; Ο Shea πρότεινε ότι τα έθνη δεν θα ήθελαν να εξαφανιστούν από τη διεθνή σκηνή, με άλλα λόγια, θα ήθελαν να έχουν κάτι να συνεισφέρουν σε μια μελλοντική κρίση η οποία απαιτούσε μια στρατιωτική αντίδραση. Οι κυβερνήσεις, είπε, θα πρέπει να επικεντρωθούν στο να δώσουν στις ένοπλες δυνάμεις την δυνατότητα να κάνουν σημαντικά πράγματα, όπως η παροχή γρήγορης βοήθειας μετά το τσουνάμι στην Ιαπωνία ή τον τυφώνα στις Φιλιππίνες. Οι στρατοί είχαν τη μοναδική δυνατότητα να αντιδράσουν άμεσα σε τέτοιες καταστάσεις, ο Shea υπενθύμισε πως ο Βρετανικός Στρατός εκλήθη να βοηθήσει με τη νόσο των τρελών αγελάδων. Οι ενέργειες αυτές βοήθησαν στη δημόσια υπεράσπιση των στρατών. «Συνδέστε την διήγηση με τα σημαντικά πράγματα», ήταν οι λογικές συμβουλές του Shea.
Η δική μου συνεισφορά ήταν ο ισχυρισμός πως είναι ζωτικής σημασίας να συμμετάσχουν οι πολιτικοί στην προώθηση της υπόθεσης για στενότερη, πιο ουσιαστική αμυντική συνεργασία. Ενώ αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως χιλιοειπωμένο, για μένα εξακολουθεί να είναι ζωτικής σημασίας αν θέλουμε να διατηρήσουμε αξιοπρεπείς δυνατότητες την εποχή που οι προϋπολογισμοί αναπόφευκτα μειώνονται. Αλλά η Μαρία-Ελένη Κοππά, μια Ελληνίδα σοσιαλίστρια ευρωβουλευτής που συμμετέχει ενεργά σε θέματα άμυνας, παρατήρησε ότι οι πρωτοβουλίες συνεργασίας παρεμποδίζονται από την έλλειψη αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Ενώ αυτό αποτελεί ένα θλιβερό σχόλιο σχετικά με την ΕΕ και την 64χρονη Συμμαχία του ΝΑΤΟ, είναι αναμφισβήτητα αληθές. Πώς μπορεί να είναι σίγουρη μια χώρα ότι αν βασιστεί σε ένα άλλο κράτος για την παροχή μιας συγκεκριμένης δυνατότητας σε μια σύγκρουση, ότι το άλλο κράτος θα τηρήσει την δέσμευσή του; Πώς το ξέρει ότι αν επενδύσει σε ένα κοινό σχέδιο ανάπτυξης μιας μελλοντικής τεχνολογίας, οι εταίροι της δεν θα αποσυρθούν αργότερα και ότι τα χρήματα δεν θα πάνε χαμένα;
Το φράγμα της εθνικής κυριαρχίας είναι πράγματι τεράστιο. Αλλά αν αυτό δεν ξεπεραστεί, τα έθνη που τώρα καταργούν ασυντόνιστα δυνατότητες θα ανακαλύψουν σε κάποια μελλοντική κρίση ότι, συλλογικά, η ικανότητά τους να ασκήσουν επιρροή θα έχει μειωθεί σημαντικά. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί αυτό είναι τα θετικά επιχειρήματα: να βασιστούν στα υπάρχοντα παραδείγματα ουσιαστικής συνεργασίας μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων και στην απόκτηση του εξοπλισμού, να αξιοποιήσουν την εμπειρία που απέκτησαν δρώντας από κοινού στο Αφγανιστάν, να προχωρήσουν σε από κοινού επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες με την αιτιολογία ότι αυτές θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας για το μέλλον και, ίσως το πιο σημαντικό, ότι θα δώσουν σε κάθε έθνος μια θέση στο τραπέζι σε μια μελλοντική κρίση. Ακόμη και οι μικρές επενδύσεις θα είναι χρήσιμες για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και δεν έχει σημασία εάν η συνεργασία είναι διμερής, ανάμεσα σε μια μικρή ομάδα, ή μέρος μιας πρωτοβουλίας του ΝΑΤΟ ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το σημαντικό είναι να διατυπώσουν πειστικά και θετικά επιχειρήματα που θα κερδίσουν την πολιτική έγκριση για την άμυνα του μέλλοντος.
Του Alexander Nicoll
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://www.iiss.org/en/politics%20and%20strategy/blogsections/2013-98d0/november-47b6/defence-matters-e11e
ΑΠΟΔΟΣΗ:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου