Από το 1975 υφίσταται ο πρώτος νόμος για την καταπολέμηση των διακρίσεων, είτε αυτές είναι φυλετικές είτε έχουν να κάνουν με την εθνικότητα, την εθνότητα, το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Εχουν περάσει 37 χρόνια από τότε, αλλά όπως έλεγε ο προπονητής της ΚΠΡ, Μαρκ Χιουζ μετά το παιχνίδι της ομάδας του με την Εβερτον το βράδυ της Κυριακής (21/10), ο ρατσισμός δεν πρόκειται να εκλείψει ποτέ, τουλάχιστον στο χώρο του ποδοσφαίρου.
Η εξήγηση μάλιστα που έδωσε ο Ουαλός ήταν απλή: «Δεν γίνεται να σταματήσουν να υπάρχουν ηλίθιοι σε αυτό τον κόσμο...»
Καμπάνιες με... οικονομικά συμφέρονταΗ αλήθεια είναι ότι η υπόθεση ρατσισμός στο ποδόσφαιρο δεν μπορεί να διαχωριστεί από την υπόλοιπη κοινωνία, όσες αντιρατσιστικές καμπάνιες και αν διοργανωθούν από τη FIFA, την UEFA, τις ομοσπονδίες της κάθε χώρας ή ακόμη και από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο και από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με το πιο λαοφιλές σπορ στον πλανήτη, είναι αδύνατο να περιμένουμε εντός αυτού συμπεριφορές κοινού που επισκέπτεται τη Σκάλα του Μιλάνου, το Μέγαρο Μουσικής και τα κλασικά θέατρα του Λονδίνου.
Οταν μάλιστα η αντι-ρατσιστική καμπάνια στηρίζεται συνήθως σε οικονομικά συμφέροντα, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρόκειται και για τις πιο αγνές προθέσεις. Δεν έχει περάσει καιρός από τότε που είχαν κυκλοφορήσει στην αγορά και μάλιστα είχαν γίνει της μόδας βραχιόλια με μότο τύπου «Let's kick racism out of football», πάνω στα οποία στηρίζεται και ολόκληρη η προσπάθεια της περιβόητης FARE (Football Against Racism in Europe), η οποία είναι πλέον κομμάτι της UEFA.
Από το 2001 που η ευρωπαϊκή ομοσπονδία την... επιβράβευσε με το ποσό του ενός εκατομμυρίου ελβετικών φράγκων έχουν περάσει 11 χρόνια, όμως από τη γενικότερη δράση προκλήθηκε τελικά περισσότερη αντίδραση.
Το 1997 έγινε η πρώτη συγκέντρωση στη Βιέννη ανάμεσα σε συνδέσμους οπαδών, ποδοσφαιριστών και ομοσπονδιών για να καταπολεμηθεί ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, ωστόσο φτάσαμε στο 2012 και το αποτέλεσμα είναι αρκετοί μαύροι ποδοσφαιριστές, που (υποτίθεται ότι) θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες σε αυτή την προσπάθεια, αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις διότι θεωρούν ότι όλη αυτή η ιστορία είναι υποκριτική και δεν οδηγεί πουθενά.
Λόγω Τέρι η... επανάσταση
Ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής στην Αγγλία που σήκωσε τη σημαία της... επανάστασης κόντρα στις εντολές για την αντιρατσιστική καμπάνια το περασμένο Σάββατο (20/10) ήταν ο Τζέισον Ρόμπερτς της Ρέντινγκ, ο οποίος είχε την πλήρη στήριξη του προπονητή του, Μπράιαν ΜακΝτέρμοτ, στο παιχνίδι με τη Λίβερπουλ.
«Είναι εντελώς αναποτελεσματική όλη αυτή η προσπάθεια και οι άνθρωποι αισθάνονται απογοητευμένοι. Είδατε τι έγινε εδώ και ένα χρόνο με την υπόθεση Τέρι» ήταν η εξήγηση που έδωσε ο Ρόμπερτς και ακολούθησαν το παράδειγμά του αρκετοί ακόμη ποδοσφαιριστές, από τα αδέρφια Φέρντιναντ και τον Τζιμπρίλ Σισέ μέχρι τον Σον-Ράιτ Φίλιπς, τον Κένγουιν Τζόουνς και τον Τζούνιορ Χόιλετ.
Για τον Ρίο Φέρντιναντ εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον αμέσως μετά τον αγώνα με την Στόουκ, δήλωσε μάλιστα ότι θα τον... κανονίσει, αλλά όπως μπορείτε να δείτε από την προπόνηση της Δευτέρας (22/10) στο Κάρινγκτον ούτε γάτα ούτε ζημιά σε ό,τι αφορά τη σχέση τους. Από χαμόγελα άλλο τίποτα...
Στη λίστα με τους ποδοσφαιριστές που αρνήθηκαν να φορέσουν τη φανέλα που έγραφε «kick it out» ήταν ακόμη οι Ονουόχα, Φορλίν της ΚΠΡ, όπως και οι Ντεστέν, Πιενάαρ και Ανιτσέμπε της Εβερτον.
Επικριτικός ο Αντερσον
Αντίθετος με τη στάση τους και ιδιαίτερα επικριτικός απέναντι στον Ρίο Φέρντιναντ κυρίως ήταν ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Βιβ Αντερσον, ο πρώτος μαύρος που φόρεσε τη φανέλα της εθνικής Αγγλίας. Δήλωσε μάλιστα ότι οι παίκτες θα έπρεπε να συμμορφώνονται με τέτοιου είδους αποφάσεις και όχι να κάνουν το δικό τους ή να πηγαίνουν κόντρα στα «πιστεύω» του προπονητή. Ευτυχώς, κανείς δεν τον πήρε σοβαρά και ίσως να υπάρχει έτσι μια πιο υγιής αντίδραση, όπως αυτή του Σαββατοκύριακου, από τους άμεσα θιγόμενους στα γήπεδα.
Αλλωστε, οι ρατσιστικές επιθέσεις -κάθε είδους, όχι μόνο απέναντι σε μαύρους ποδοσφαιριστές- έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας τα τελευταία χρόνια στις κερκίδες των αγγλικών γηπέδων. Πολλές φορές οι επιθέσεις είναι ομαδικές και όσοι έχουν τη διάθεση να τις καταγγείλουν, το αποφεύγουν επειδή φοβούνται μήπως γίνουν αντιληπτοί. Οπως αναφέρεται στο BBC και στον «Guardian» υπάρχουν πολλές αναφορές για ανάρμοστες συμπεριφορές μέσω μηνυμάτων τον τελευταίο καιρό, οι οποίες όμως είναι ανώνυμες.
Σαν να έχει δίκιο συνεπώς ο Χιουζ ότι αυτή η ιστορία δεν αλλάζει, γιατί αποκλείεται να πάψουν να υπάρχουν ηλίθιοι σε αυτό τον κόσμο.
Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΑΜΠΑΤΖΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου