Γνωρίζαμε μέχρι τώρα το Der Spiegel ως ένα νηφάλιο, μετριοπαθές, σοβαρό περιοδικό που πρόσκειται σαφώς στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD). Κατά καιρούς ακούγονταν κάποια «φάλτσα», που ναι μεν δεν παρέπεμπαν σε μια Bild-οποίηση του περιοδικού αλλά σημείωναν σαφέστατα μία αλλαγή στην οπτική του γωνία.
Με το σημερινό όμως πρωτοσέλιδο και κεντρικό άρθρο φαίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το νέο «αφήγημα» που προσπαθεί να παράσχει ο γερμανικός λαός στον… εαυτό του, με το Spiegel ως παραδειγματικό πεδίο. Σύμφωνα με αυτό, η πολιτική της Γερμανίας όχι απλώς δεν δρα καταπιεστικά και εκμεταλλευτικά απέναντι στις λοιπές χώρες της Ευρώπης, αλλά οι Γερμανοί είναι οι «ριγμένοι», τα «θύματα» της υπόθεσης. Οι «Νότιοι» δεν έχουν βρεθεί σε πρωτοφανή φτώχεια λόγω της λιτότητας, αλλά αντιθέτως τους τρέχουν τα χρήματα από τα μπατζάκια, χρήματα τα οποία αποκρύβουν κακομοιρολογώντας, και περνάνε υπέροχα. Οι πλούσιοί τους είναι υπερβολικά πλούσιοι, και οι φτωχοί όχι και τόσο φτωχοί. Το δέον γενέσθαι είναι να σταματήσει να είναι η μονίμως δύσμοιρη και «ριγμένη» Γερμανία, που πληρώνει για τις διασώσεις των ακαμάτων, το θύμα της υπόθεσης: πρέπει να αναλάβει δράση ώστε να σταματήσει αυτή η αδικία εναντίον της. Υπενθυμίζουμε: δεν τα γράφει η Bild, δεν τα γράφει το Focus, τα γράφει το Spiegel…
Το εξώφυλλο του τρέχοντος τεύχους 16/2013 εικονίζει έναν γεράκο πάνω σε ένα γραφικό γαϊδουράκι, προφανώς ελληνικής εμπνεύσεως, που… του τρέχουν τα πεντακοσάευρα. Ο τίτλος του εξωφύλλου είναι: «ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ: πώς οι χώρες της ευρωπαϊκής κρίσης αποκρύβουν την περιουσία τους». Στην σελίδα 64, το κεντρικό άρθρο φέρει τον τίτλο «Φτωχή, καημένη Γερμανία!» με τον υπότιτλο: «Πόσο δίκαιη είναι η Ευρω-διάσωση, όταν οι άνθρωποι των διασωζομένων χωρών είναι πλουσιώτεροι από αυτούς των κρατών-διασωστών; Η συζήτηση για τον εκ νέου διαμοιρασμό των βαρών έχει ήδη καθυστερήσει».
Το περιοδικό προσπαθεί να υποστηρίξει με την χρήση διαγραμμάτων και αριθμών (σσ. 65-66) την άποψη ότι τα νοικοκυριά της Γερμανίας είναι βυθισμένα στην φτώχεια σε σύγκριση με το μέσο νοικοκυριό στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Ισπανία, στην Ιταλία. Οι φτωχοί Γερμανοί πληρώνουν από το αιματηρά αποκτηθέν υστέρημά τους την καταναλωτική μανία, την ακόρεστη δίψα για σπατάλη των αφρόνων Νοτίων. Ένα ελλαδικό νοικοκυριό είναι δύο φορές πλουσιώτερο από ένα γερμανικό, μας λέει το Spiegel. Ένα κυπριακό, πάνω από πέντε φορές πλουσιώτερο. Βάλτε στην εξίσωση και την ιδιοκατοίκηση, ενώ οι Γερμανοί μένουν στο νοίκι. Περιουσία, πλούτος και λεφτά για τους Έλληνες, ή τουλάχιστον τους πλουσιώτερους εξ αυτών, μόχθος επίπονης διάσωσης για τους φτωχούς, καημένους Γερμανούς.
Στις σελίδες 66-67 διαφαίνεται και το αφήγημα της «θυματοποίησης» της Γερμανίας λόγω της ήττας της σε δύο παγκοσμίους πολέμους: «Εδώ που τα λέμε, λογικό είναι το μέσο γερμανικό νοικοκυριό να είναι φτωχότερο από αντίστοιχα των κρατών της κρίσης όπως η Ελλάς, η Κύπρος και η Γαλλία. Διότι οι Γερμανοί τον τελευταίο αιώνα υπήρξαν πλειστάκις θύματα ενεργειών με απαλλοτριωτικό χαρακτήρα (σ.σ.: και αναφέρει τον πληθωρισμός της δεκαετίας του ‘20, τη νομισματική αλλαγή του 1948). Οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης έμειναν ανέπαφες από τέτοιες καταστροφές, γιατί είτε αναδείχθηκαν νικήτριες στον πόλεμο, όπως η Γαλλία, είτε παρέμειναν ουδέτερες, όπως η Ισπανία. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι πολίτες τους μπόρεσαν με την πάροδο των γενεών να σωρρεύσουν πλούτο».
Μπαίνει δηλαδή στη συζήτηση δειλά – δειλά και για πρώτη φορά ένα αφήγημα του τύπου «είμαστε τα θύματα δύο πολέμων, στους οποίους οι γείτονές μας μάς κατέστρεψαν και τώρα θέλουν να τους πληρώνουμε κιόλας». Αν είμαστε ήδη σε αυτό το σημείο, Θεός φυλάξοι τι θα δούμε σε λίγα χρόνια…
Σημειώνουμε εδώ και έναν αντίλογο: ο τρόπος με τον οποίον η ελληνική διάσωση του συστήματος αφήνει κατ’ ουσίαν ανέγγιχτους τους Έλληνες «ολιγάρχες», τους υπερ-πλουσίους (Superreiche κατά το Spiegel) δίδει την βάση για όλην αυτήν την επιχειρηματολογία. Το πού πηγαίνει ο «λογαριασμός της κρίσης» στην Ελλάδα -και κυρίως πού ΔΕΝ πηγαίνει- είναι απολύτως σαφές, και είναι αφελής η άποψη ότι αυτό περνά απαρατήρητο από την γερμανική και ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία και συνακολούθως από την γερμανική και ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Ένα πάντως είναι σίγουρο: Η Γερμανία που γνωρίζαμε δεν υπάρχει πια. Η Ευρώπη που γνωρίζαμε δεν υπάρχει πια.
Σωτήρης Μητραλέξης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου