Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: «Οι καταδίκες για διαμοιρασμό/ανταλλαγή αρχείων (file-sharing) παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα»

The European Court of Human Rights has declared that the copyright monopoly stands in direct conflict with fundamental Human Rights, as defined in the European Union and elsewhere. This means that as of today, nobody sharing culture in the EU may be convicted just for breaking the copyright monopoly law; the bar for convicting was raised considerably. This can be expected to have far-reaching implications, not just judicially, but in confirming that the copyright monopoly stands at odds with human rights.

The European Court of Human Rights in Strasbourg is no dismissible small player. It is the court that oversees the European Convention on Human Rights (ECHR), which is part of the Constitution of the European Union and of most European states. When this court makes a decision, that decision gets constitutional status in all of Europe (except for Belarus, which is not a signatory).

Therefore, the copyright monopoly as such – which is ordinary law in European states – was just defined as taking a back seat to the constitutional right to share and seek culture and knowledge, as defined in the European Convention on Human Rights, article 10:

“Everyone has the right to freedom of expression. This right shall include freedom to hold opinions and to receive and impart information and ideas without interference by public authority and regardless of frontiers.” (ECHR 10)

We have long claimed that the copyright monopoly stands in direct conflict with civil liberties (one of my most well-known keynotes, Copyright regime vs. civil liberties, even highlights this in the title). While the judiciary is slow to react to new phenomena, and issues like this percolate very slowly to the top courts where verdicts make a real difference, I’m very happy to see that the issue did indeed get to the relevant court at last, and that the Court made the only reasonable decision.

However, this verdict doesn’t mean that people sharing culture can never be convicted. Exceptions can be made to Human Rights according to a well-defined three-step test: the verdict must be necessary in a democratic society, prescribed by law (the copyright monopoly already is), and pursuing a legitimate aim (this can be discussed at length).

This means that people can no longer get convicted for violating the copyright monopoly alone. The court just declared it illegal for any court in Europe to convict somebody for breaking the copyright monopoly law when sharing culture, only on the merits of breaking the law. A court that tries somebody for violating the copyright monopoly must now also show that a conviction is necessary to defend democracy itself in order to convict. This is a considerably higher bar to meet.

I am happy to see that people persecuted for sharing culture and knowledge all over Europe got this quite strong judicial decision in their back. I’d love to see the copyright industry lobby try to make a case why it is necessary to defend democracy to convict a single mother of three who shared pop songs.

The summary in English of the French verdict is well worth reading (with my highlights):

For the first time in a judgment on the merits, the European Court of Human Rights has clarified that a conviction based on copyright law for illegally reproducing or publicly communicating copyright protected material can be regarded as an interference with the right of freedom of expression and information under Article 10 of the European Convention. Such interference must be in accordance with the three conditions enshrined in the second paragraph of Article 10 of the Convention. This means that a conviction or any other judicial decision based on copyright law, restricting a person’s or an organisation’s freedom of expression, must be pertinently motivated as being necessary in a democratic society, apart from being prescribed by law and pursuing a legitimate aim.

It is, in other words, no longer sufficient to justify a sanction or any other judicial order restricting one’s artistic or journalistic freedom of expression on the basis that a copyright law provision has been infringed. Neither is it sufficient to consider that the unauthorised use, reproduction or public communication of a work cannot rely on one of the narrowly interpreted exceptions in the copyright law itself, including the application of the so-called three-step test [...]

Via Glyn Moody.

UPDATE 1: Be careful interpreting this verdict as a free-for-all. It’s not. What it says is that violating the copyright monopoly laws is not enough for a conviction, and that the copyright monopoly laws collide with Human Rights. Those are two huge wins in themselves. But it doesn’t mean nobody will ever get convicted for sharing culture again – just that courts have to justify why a conviction is also “necessary in a democratic society”, in additionto having met the normal and previous bar for a conviction.

It will take years to flesh out precedents with this wide a margin for interpretation, and the specific action on trial as well as its intent will be under close scrutiny for its value to democracy as such – record label lawyers will justify a conviction with circular reasoning (“upholding the law is necessary in a democracy, so the prerequisites are already met”) and human rights lawyers will probably strike down any conviction (“human rights trump all”). So while this verdict gave two important victories, it’s not the end of the conflict nor the end of the war.

UPDATE 2: Some people have pointed at the end verdict and said it’s insane and asked how it’s good news. The overall verdict was about photographs taken at a fashion show and later published commercially, where the ECHR found that that human rights had not been violated in handing out insane damages. But the end decision isn’t the interesting thing with this verdict – it’s the two subdecisions noted above before the court arrived at an end verdict:

• The copyright monopoly does come at odds with the human right to seek and share knowledge and culture;
• In order to justify any verdict based on the copyright monopoly laws, the court must therefore also show that the verdict is “necessary in a democratic society”.

In this case, the ECHR found that the fashion show and the publication were thoroughly commercial, and didn’t have an important democratic function worth protecting over the copyright monopoly. In essence, the court is saying that political speech and political expression can trump the copyright monopoly – for instance, if you were seeding a documentary on human rights abuses with the intent of bringing about political change, that action will very likely be legal after this verdict, which it wasn’t before.

So the verdict – or rather, two subdecisions leading up to the verdict – opens up a huge gray area of law which was previously pitch black, stating clear examples of where the freedom of expression would take precedence over the copyright monopoly (even if they arrive at the end conclusion in this particular case that it doesn’t meet that bar).

A few people have observed that the court seems to draw the line at commercial vs. noncommercial, implying that all file-sharing would always be in the clear, but I wouldn’t bet on that interpretation (although it would certainly be a great outcome).

The real interesting cases come when you’re seeding ordinary commercial movies in a political context with a political intent. That one’s a coin toss for now.

Read more at http://falkvinge.net/2013/02/07/court-of-human-rights-convictions-for-file-sharing-violates-human-rights/

(Αναδημοσίευση με μετάφραση στα ελληνικά από το INFOPOLICY: «Court Of Human Rights: Convictions For File-Sharing Violate Human Rights», CIVIL LIBERTIES, by Rick Falkvinge)

INFOPOLICY
Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: «Οι καταδίκες για διαμοιρασμό/ανταλλαγή αρχείων (file-sharing) παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα»
Πολιτικές Ελευθερίες

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Cour Européenne des Droits de l'Homme, European Court of Human Rights) έχει δηλώσει ότι το μονοπώλιο πνευματικών δικαιωμάτων έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά ορίζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αλλού. Αυτό σημαίνει ότι από σήμερα, κανείς δεν μπορεί να καταδικαστεί στην ΕΕ με την αιτιολογία ότι απλά έκανε κοινή χρήση της κουλτούρας και πως αυτό αποτελεί παραβίαση του μονοπωλιακού νόμου για τα πνευματικά δικαιώματα, έτσι ανέβηκε πολύ ο δείκτης δυσκολίας για μια καταδίκη σε τέτοια θέματα. Όλο αυτό αναμένεται να έχει εκτεταμένες συνέπειες (θετικές για τους πολίτες και αρνητικές για τα μονοπώλια), όχι μόνο δικαστικώς, αλλά και επιβεβαιώνει ότι, το μονοπώλιο πνευματικών δικαιωμάτων βρίσκεται σε αντίθεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Λουξεμβούργο, δεν είναι κάποιος μετακλητός μικρός παράγοντας. Είναι το δικαστήριο που επιβλέπει τηνΕυρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ECHR), η οποία σύμβαση αποτελεί μέρος του Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των περισσοτέρων (αν όχι όλων) ευρωπαϊκών κρατών. Όταν αυτό το δικαστήριο παίρνει μια απόφαση, η απόφαση αυτή αποκτά συνταγματικό θέσφατο σε όλη την Ευρώπη (εκτός από την Λευκορωσία, η οποία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος).

Ως εκ τούτου, το μονοπώλιο δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας ως τέτοιο - που εντάσσεται στο κοινό δίκαιο για τις ευρωπαϊκές χώρες – ορίστηκε πλέον ως κάτι που έρχεται σε δεύτερη μοίρα ως προς την σημαντικότητα του σε σχέση με το βασικό συνταγματικό δικαίωμα να μοιράζουμε και να αναζητούμε τον πολιτισμό και τη γνώση, όπως αυτό ορίζεται και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, στο άρθρο 10 : «Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης και την ελευθερία λήψης ή μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών, χωρίς την ανάμειξη δημοσίων αρχών και ασχέτως των συνόρων.» (ECHR 10)

Έχουμε εδώ και πολύ καιρό που ισχυριζόμαστε ότι, το μονοπώλιο των πνευματικών δικαιωμάτων βρίσκεται σε άμεση σύγκρουση με τις πολιτικές ελευθερίες (μια από τις πιο γνωστές κεντρικές ομιλίες μου, «Το καθεστώς των πνευματικών δικαιωμάτων εναντίον των πολιτικών ελευθεριών», και όπως υπογραμμίζω ακόμη και στον τίτλο αυτού του άρθρου). Αν και το δικαστικό σύστημα, γενικά είναι αργό στις αντιδράσεις του απέναντι στα νέα φαινόμενα και ζητήματα που προκύπτουν, όπως και το συγκεκριμένο δικαστήριο, οι ετυμηγορίες που βγαίνουν σε τέτοιου είδους ανώτατα δικαστικά όργανα, είναι που κάνουν την διαφορά, και είμαι πολύ χαρούμενος που βλέπω ότι το όλο θέμα όντως έφτασε στο αρμόδιο δικαστήριο επιτέλους, και ότι το δικαστήριο εξέδωσε την μόνη λογική απόφαση που μπορούσε να βγει.

Ωστόσο, αυτή η απόφαση δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που ανταλλάσουν πολιτισμό δεν μπορεί ποτέ να καταδικαστούν. Εξαιρέσεις μπορούν να γίνουν και για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σύμφωνα όμως με έναν σαφώς καθορισμένο έλεγχο σε τρία στάδια: α) Η απόφαση πρέπει να είναι αναγκαία σε μια δημοκρατική κοινωνία, β) να προβλέπετε από το νόμο (για το μονοπώλιο δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας υπάρχει ήδη), και γ) να επιδιώκει έναν θεμιτό σκοπό (αυτό το τελευταίο μπορεί να συζητηθεί εκτενώς).

Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να καταδικαστούν μόνο και μόνο για παραβίαση του μονοπωλίου πνευματικών δικαιωμάτων. Το δικαστήριο δήλωσε απλώς ότι είναι παράνομο για οποιοδήποτε δικαστήριο στην Ευρώπη να καταδικάσει κάποιον για παραβίαση του νόμου για το μονοπώλιο πνευματικής ιδιοκτησίας μονοπώλιο όταν γίνεται διαμοιρασμός/ανταλλαγή πολιτισμού, και να πάρει μια τέτοια απόφαση στηριζόμενο αποκλειστικά και μόνο στην επί της ουσίας παραβίαση του νόμου. Ένα δικαστήριο που δικάζει κάποιον για παραβίαση του μονοπωλίου των πνευματικών δικαιωμάτων πρέπει τώρα να δείξει ότι η καταδίκη είναι απαραίτητη επειδή κάτι τέτοιο υπερασπίζεται την ίδια την δημοκρατία, ώστε να καταλήξει έτσι σε καταδικαστική ετυμηγορία. Αυτό έχει ανεβάσει πλέον τον δείκτη δυσκολίας για την λήψη μιας καταδικαστικής απόφασης, από ότι πριν, για τέτοια θέματα.

Είμαι ευτυχής που βλέπω ότι οι άνθρωποι που διώκονται για την ανταλλαγή του πολιτισμού και της γνώσης σε όλη την Ευρώπη έχουν με το μέρος τους πλέον αυτή την πολύ ισχυρή δικαστική απόφαση να τους υποστηρίζει. Θα ήθελα πολύ να δω το λόμπι της βιομηχανίας των πνευματικών δικαιωμάτων να προσπαθήσει να αποδείξει σε μια υπόθεση, ότι είναι απαραίτητο να βγει μια καταδικαστική απόφαση για τον αντίδικό τους, επειδή κάτι τέτοιο υπερασπίζει τη δημοκρατία, και να καταφέρουν έτσι να καταδικάσουν μια ανύπαντρη μητέρα με τρία παιδιά που απλά μοίρασαν ποπ τραγούδια.

Η περίληψη στα αγγλικά της ετυμηγορίας (που εκδόθηκε στα γαλλικά). Είναι καλό και αξίζει να την διαβάσετε (με την έμφαση που έχω βάλει σε κάποια σημεία):

Για πρώτη φορά σε μια απόφαση επί της ουσίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διευκρίνισε ότι μια καταδίκη που βασίζεται στο δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας για παράνομη αναπαραγωγή ή δημόσια επικοινωνία, υλικού προστατευμένου με πνευματικά δικαιώματα, μπορεί να θεωρηθεί ως παρέμβαση στο δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης και της πληροφόρησης, σύμφωνα με το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης. Η παρέμβαση θα πρέπει να είναι σύμφωνη με τις τρεις προϋποθέσεις που αναφέρονται στην δεύτερη παράγραφο του άρθρου 10 της Σύμβασης. Αυτό σημαίνει ότι μια καταδικαστική απόφαση ή οποιαδήποτε άλλη δικαστική απόφαση που βασίζεται στην νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων, που περιορίζει την ελευθερία έκφρασης ενός ατόμου ή ενός οργανισμού, θα πρέπει να έχει τα εύστοχα κίνητρα ως αναγκαία για μια δημοκρατική κοινωνία, και να προβλέπεται από το νόμο, και να επιδιώκει έναν θεμιτό σκοπό.

Έτσι, με άλλα λόγια, δεν είναι πλέον επαρκές για να δικαιολογηθεί μια κύρωση ή οποιαδήποτε άλλη δικαστική απόφαση που περιορίζει την καλλιτεχνική ή δημοσιογραφική ελευθερία της έκφρασης κάποιου, μόνο στη βάση του ότι έχει παραβιαστεί διάταξη του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Ούτε αρκεί για να θεωρηθεί ότι, μη εξουσιοδοτημένη χρήση, αναπαραγωγή ή δημόσια παρουσίαση ενός έργου επαρκεί για να γίνει επίκληση κάποιας από τις στενά ερμηνευμένες εξαιρέσεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συμπεριλαμβανομένης και της εφαρμογής της λεγόμενης τριών-σταδίων δοκιμασίας (three-step test) [...]

Σχετικά με τον Συγγραφέα: Rick Falkvinge
Ο Rick είναι ο ιδρυτής του πρώτου Κόμματος των Πειρατών και είναι ένας πολιτικός ευαγγελιστής, που ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο για να μιλάει και να γράφει για τις ιδέες μιας λογικής πολιτικής για την πληροφόρηση. Έχει υπόβαθρο ενός επιχειρηματία της τεχνολογίας και αγαπά το ουίσκι.

ΠΗΓΉ http://waves.pirateparty.gr/content/%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82